Adientrase nun fayéu ye trespasá les llendes d’otru mundu. Nel so interior reina lo bisiego. A les fayes gústa-yos lo llento y busquen asitiase nes lladeres orientaes al norte. El mofu viste los cabornios vieyos y vivos que nos tresporten a mundos telúricos. La ínsula del fayéu endólcase nuna atmósfera máẍica. Munches cultures alluganon nél a los sos personaẍes mitolóẍicos, cuentos y lleendes. Tamién nél sigue l’osu deẍando’l rastru marcáu na folla y pue sintise’l canciu chasquiante del faisán namoráu escondíu na frondosidá'l monte. Les rames de les fayes amuesen una querencia nada disimulada pa col color doráu. Doraes camuden les sos fueyes na seronda, áuries son les sos yemes aguzaes na primavera, y les cubiertes aterciopelaes de los fayucos asemeyen pequeñinos vellones d’oru pel branu.
Malpenes el viaẍeru s’adientra nel fayéu empecipia a
desvistise de los dogmes que lu acompañen na rutina diaria. La enfilandrada de
los miruéndanos, los campamentos liliputienses de les cogordes, el ruẍerruẍ de
les fueyes añicaes pol aire, el sonsón cristalín de la fonte o’l regueru,
l’españíu de sensaciones que s’apalpa perdayures…Too contribúi a lliberar los
arreyos de los sentíos del caminante, a asitialu nuna marcación intemporal, y a
somorguialu nuna metamorfosis fonda que lu lleva a camudar, al so antoẍu,
nun ermitañu, un rei, un pelegrín o un druida.
