Hai un país oficial n'Asturies. Cosmopaletu o autóctonu. En castellanu o bable. Primen cosmopaletismu y castellanu, pero tien les sos pingarates de tipismu culturales y llingüístiques. Ye'l país que puxa por salir na foto, trescender y algamar sonadía a cambiu de lo que cuadre.Pero hai otru país arriendes del anterior. Xente qu'inda conserva tradiciones porque sí, porque-yos peta y porque-yos da pola gana. Y que falen asturianu porque ye como saben facelo y ensin buscar más nada. Esti otru país vive tapecíu de los circuitos oficiales, alita a la so manera. Conserva'l vieyu molín o teita la cabana, tiza'l llar o arroxa'l fornu, sema'l pan de sucu o tresna'l quesu na bota, conoz cantares y romances vieyos, xunce la pareya pola prestancia de facelo y conserva enagora bien de trazos d'una cultura ancestral.
Ye esti caberu'l país fiable. La fonte au tien de dir el caminante a la busca de les sos raíces afogaes pol uniformismu y desaniciu urbanites. Nel so somantu afáyase l'alcordanza viva de lo astur y de los ancestros.
Esa xermandía de xente anónimo que vive una cultura y un idioma heredaos, que fai les coses porque les deprendieron de rapacinos y quieren siguir faciéndoles porque-yos peta y tira, magar nun-yos apurra porgüeyu dalgún o, si acasu, una simple mampurra p'ayudar nel vivir diariu, son el sofitu d'esi otru país qu'alienda anguaño pese a la xabaz aculturación qu'entaina y al descomanáu narcisismu de patriotes interesosos y de foínos que tolo xuncen a la politiquería más perronera.
Cuantayá qu'agüeyando'l panorama del país oficial, el cosmopaletu imperante y al so perru falderu, el marutáu d'autóctonu que paña migayes y nagua por prebendes y ringorrango, centréme en pescudar y somorguiame nel otru país, el de la xente invisible, la que trabaya en silenciu, la que caltién los raigaños, la escaecida por unos y otros de contino. Pero tamién la que tien la gran fortuna de ser depositario de la tradición que fai qu'esi otru país de so -que ye'l mio- seya dignu y grande, auténticu y de raigaños fondos, imprescindible pa comprender daveres esta tierra asturiana. Y que ye quien a conectar, si dacuando apruz fuera del so ámbitu apostalgáu, con bien de xente asturiano que rercuerda aquellos tiempos cuando yeren rapacinos somorguiaos en vivencies llariegues.
Pues vaya'l mio reconocimientu al so facer calláu y sele. Tamién el mio deséu de qu'esi otru país, frayáu y feble, aguante ensin sumise y aliende abondo hasta que xente enfotao, parcial y arrogante pa cola so patria asturiana, garre'l testigu. Vayan pa elli, gritando a l'antigua usanza, el mio ixuxú y el mio viva.
