La nuesa estrella

Tolos años Manfurada y yo dememos unes castañales qu'hai cerca del caborniu y enllenamos d'oricios una cuerria. Esti añu, pa poner el ramu al añu que va camín d'escosar, quedé yo en cocer un par de bonos potes d'elles y él en trayer vinu cangués p'acompañales. Tamién convidemos a un par d'amigos pa que la xornada fuere más entretenida.

Asina que'l día señaláu pela tarde yá tenía yo les castañes cocíes y apaeció'l mio amigu trasgu con un pelleyín de vinu a recostines y un cachu pa bebelo. Dempués, aportó Xuan Moñiz d'Ambás, amigu que diz él que vien de la familia de Marirreguera y aficionáu a la llectura y escritura na nuesa llingua. P'acabar, aprució Pachín de Pacha Pachón, más conocíu pol ñomatu de Don Quixote de Caravia, el madreñeru andante, pola mor del so oficiu, llugar de ñacencia y enfotu por iguar los enguedeyos que la gandaya fai nel nuesu país.

Punxímonos a comer les castañes y a apurrinos el cachu col vinu p'amugar el gargüelu. Hasta que llegó'l momentu de brindar polo que nos pruyía a cadún que pasare n'adelantre. El primeru en llevantase col cachu nes manes foi'l trasgu Manfurada que dixo:

"Brindo por que los asturianos dexen de ser un pueblu empapirotiáu y desdexáu coles coses de so y entamen a sentise más arguyosos y comprometíos cola so tierra."

Dempués garró'l relevu en forma de cachu vinu Xuan Moñiz d'Ambás que dixo él:

"Brindo porque la xente de la república de les lletres asturianes pescancien que los falantes son una fonte perimportante pa deprender l'idioma, que pongan la oreya y que deprendan con humildá pallabres, dichos, refranes y demás bayura que tovía puen sentise en boca d'ellos, desaniciando tracamundios, pallabres forzaes o puros inventos".

Llevantóse en tercer llugar Pachín, Don Quxote de Caravia, que brindó asina:

"Brindo porque aporte un día onde nes nueses instituciones heba xente con sencia y compromisu cola nuesa tierra y esllariguen d'elles a tola xente que ta ellí guariando y ensin bicala dexando abandonáu'l país de nueso".

Y llegóme'l turnu a min. Y resulta que garrar yo'l cachu y quedame la mente en blanco foi too ún. Empezaron los mios amigos a mirame estrañaos y yo a sentime aforfugáu metanos aquella situación. Foi entós cuando sentimos ruxir unos esquilones y d'ente unes castañales salió Sidru'l Guirriu qu'afincando'l rexu de la so pértiga en suelu, blincó penriba de toos nosotros, y yá en suelu sacó del la faxa un papel arrugatáu que m'apurrió. Nél pudi lleer la lletra d'un guapu canciu asturianu. Punxi la meyor voz que se m'entamó y metá cantando, metá recitando dixi:

"Santa María,

nel cielu hai una estrella

que a los asturianos guía..."

 

Y entos, Sidru'l Guirriu, arrestiellando la voz como si fuere un gran xamán d'allá de los tiempos, ponse él:

"¡Y que nunca nun nos muerra, amigos!. ¡Que nunca nun nos muerra!.