Siguimos avanzando pela seronda. Desnúdense, pali que pali, los árboles de les fueyes. La collecha avanza. Nes mañanes soleyeres relluz la orbayada que se posó nos praos...Veo pel camín a daquién que nun conozo. Avérase a min y entós ¡menuda sorpresa!. Trátase de Lluis de Turiellos con unes traces que pa qué. Dexó atrás la gorra marineru y la pipa de maíz y vien con una llira nun brazu y una corona de lloréu na cabeza.
-¡Rediós, Lluis, menudu cambiu d'imaxe...!
-Pues sí, Xanu, entróme'l rixu de camudar en rapsoda a l'antigua usanza. Y equí me ves con estes pintes. Y tamién sé lo que tas pensando. Porque cada vez qu'aportamos dalguna amistá de la villa, póneste a naguar esperando poles nueves que trayemos.
-Esautamente, Lluis, venga, suelta lo que traes en papu...
-Pues anda'l personal a la tema col asuntu de la reforma del Molinón con vistes de ser sede del mundial de fútbol del añu 2.030. Fálase d'un proyeutu descomanáu. Unos tán a favor, hailos qu'escontra. Pero la rivalidá ente Uviéu y Xixón xorrasca'l fueu de les discordies que mete mieu. Claro que per agora los alderiques van sobre suposiciones. El proyeutu enagora nun se fixo públicu. El coste, tampoco. Y quién paga la financiación menos. Lo llóxico sedría esperar a conocelo too ello pa debatir sobre daqué concreto. Pero'l deporte de tirase carrobexazos a lo xole tien una gran querencia ente nós, asina que nello tán tirios y troyanos.
-Díxome ayeri un paxarín qu'anduviere la vicepresidenta del gobiernu español pequí. ¿Ye verdá, ho?.
-Pues sí, Xanu, ye verdá. Vieno a presentar un nuevu proyeutu políticu y fixo una visita a l'ALLA, con declaraciones y semeyes per dambes partes. Pero, en temes llingüísticos, equí tenemos que face-y casu al dichu de que na rula nun pregunten, apunten. Y, nesi sen, los fechos canten. L'asturianu nun ye oficial. Nun se cumple la Llei d'Usu. Nun hai especialidá docente. Ta atrancáu'l tema na enseñanza. Nun s'avanza nos medios de comunicación. Na Xunta Xeneral nun lo usen, sacantes dacuando en plan testimonial. Incúmplese la toponimia...Y eso ye lo qu'hai daveres. Lo apalpuñable y real. ¿Y cómo van les coses pela Viesca Dayuri, ho?.
-Pues metíos dafechu na seronda. Yá entamen a soltar los primeros oricios les castañales. Pequí hasta doblar el mes d'Ochobre nun se gueta en condiciones, suponiendo qu'esti añu la tengamos curiosa, que cola seca que nos acutió esti branu, ver veremos...A too esto, yá sabes qu'Espi la Mariñana danos permisu a toles amistaes pa que pañemos nel so castañéu cuando nos pete...
-Yá lo sé, yá. Pero teníamos qu'echar voz per ende pa xuntanos a guetar, da-y a la parpayuela y echar dalgún cantar y rinflíu. Que la tradición de la gueta ye una de les actividaes más prestoses que tenemos per estes dómines.
-Pues sí, Lluis, a ver si nos axuntamos pa trepar pelos castañeos. Y pa entamar a facer dalgún amagüestu, onde nun falte, arriendes de les castañes, la sidra'l duernu, que ye otra tradición perprestosa d'esta época.
-Bono, Xanu, voi siguir caleyando monte alantre. Y cuando venga l'aire les castañes, ten cuidáu, que dicen qu'alloria a la xente. Yo yá me dió bien de vegaes y mira de qué traces ando...
-Pues yo d'alloriáu tengo tamién bastante. Pero abúltame que, si nos comparamos con bien de xente qu'anda per ende, tamos de lo más cuerdos, mialma.
-Sí que ye verdá, sí. Ta llueguín, Xanu, y hasta la parrafada viniente.
-Ta llueu, Lluis, y aver si esta seronda tenemos bona gueta...
