Hubo un tiempu onde los xelos anubríen esta tierra qu'hoi triamos. Vivíen nella mamuts, rinocerontes, bisontes, renos...Y les tribes humanes abellugaben en cueves au dexaben plasmaes nes sos paredes figures y signos. Tamién tallaben figures femenines rechonchudes que bautizamos anguaño como venus pa capiar los favores de la fertilidá que posibilitare la supervivencia.
Cuantayá falevos del requexu de la Fonte'l Güeyu. Ellí ta agospiada una compia de la venus de la Riera pa que favoreza la guaña na viesca Dayuri. De mañanina empobinemos p'allá Masgallu y yo xubíu nos mios zancos pa resalvar l'aquello de ser ñarru y poder escucar penriba bardiales y muries. Va unos díes qu'entamó a llover dempués d'un branu secu y chornosu. Les nuestres viesques sufren con ello, porque'l nuestru clima ye de muga y non de sequedá.
Cuando aportemos ellí vimos que la fonte taba camudada nuna pimpana, pero ensin qu'escosare. Agora, col agua que ta cayendo camiento que va tornar a echar más y recuperase. Fui pa onde ta la venus y tuvi agüeyando pa ella un cachín mientres la mio imaxinación esnalaba p'aquelles dómines abegoses de llucha pola supervivencia. Tando asina clisáu recordé un testu prestosu de Mª Xosefa Canellada. Nél referíase al tirón telúricu del home rural astur, que, xunto col cántabru, podía conservar al traviés del tiempu dalgunos raigaños d'aquellos ancestros. El mamut d'El Pindal recuérdanoslos. Los bisontes de bien de cueves tamién. Los antropomorfos. La nuestra venus.
El casu ye que vieno l'agua y que seya bienllegada. Yo espero que sirva pa ver si les castañales recuperen un pocoñín y que los oricios que tienen nes sos cañes puedan danos daqué gueta pa esta seronda. Nótense dalgunes coles fueyes como chamuscaes. Aguantaron abondu sol, miániques, y eso ye lo que nos tan amosando a la so manera.
Dempués de tar un cachu nel requexu la Fonte'l Güeyu, enllené un vexigu d'agua y col mio amigu Masgallu enveredemos camín de vuelta pa la llende'l caborniu. Cuando yá taba cerca d'ella atopé al mio amigu Xuan Moñiz d'Ambás y punxímonos a charrar un pocoñín.
-Qué tal Xuan, escoyisti un día d'agua pa venir a pasiar pel monte.
-Pues sí, Xanu. Fíxilo arrémente. Quiero moyame, sentir la muga na piel, goler la humedanza, ver pingar al mofu, los árboles y el felechu. L'agua remocícame la mente, faime espansionar y píntame de maraviya. Y más dempués de la seca que tuvimos hasta agora, recóime...
-Yo vengo del requexu de la Fonte'l Güeyu pa garrar fuelgu tamién y somorguiame nesti día llentu y d'agua. ¿Traes dalguna nueva de la villa, ho?.
-Les úniques anuncies que traigo ye que pasa lo de siempre, o seya, que nun pasa nada. Nesti país nuestru paez que paró'l tiempu y repítese siempre lo mesmo como'l que rutia una morciella. La creatividá ta en sucu baxeru y la mediocridá empicorotiada. Les endogamies y llurigues amiguistes siguen a lo suyo, ándase al rau de monxures que nun aporten má inmovilismu y fracasos. Yo yá nun siento otra cosa que nun seya noxu, cascancia, repunancia. Asina qu'enfilar a esta viesca de nuestro ye la única salida amañosa que se m'ocurre pa nun alloriar empatonáu nesi mundu repititivu y cafiante.
-Bono, Xuan, onde nun hai cabeza tien d'haber rau. Equí adórase abondo a ídolos con pies de barru, a xente que tien perdemostrao que nun aporta nenyures. Tratar d'inxertar nesi mundu daqué ñovedoso ye escentellase una y mil vegaes escontra la mesma muria. La galbana intelectual, la rocea a les espiriques qu'aporten otres idees y salides, les mafies y los amagüestos tribales, llevamos de magar la Transición enguedeyaos colo mesmo y colos mesmos. Y nortiar asina un futuru vidable ye perdifícil d'imaxinar.
-Pues ye lo que tenemos, Xanu. Menos mal que nos queda esta viesca pa vivir otres realidaes. Pa poder charrar con un trasgu, o una neanderthala, pa poder ver pacer vaques y reciella, pero tamién contemplar un mamth, un velociraptor o un rinoceronte llanudu. La imaxinación tien los sos reinos inda nes nuestres sociedaes materialistes y egocéntriques. Y hai que saber buscar esos sitios máxicos onde reinen los colores del arcu la vieya y súmense los finxos del cielu sinsustancia...
-La imaxinación al poder, que dicíen allá nun va tanto...Pero abúltame que tamos nunes dómines onde la imaxinación anda a años lluz d'asitiase nes cugurutes del poder y fai bastantina con safase de que la estrapayen dafechu.
-Pues sí, amigu Xanu. ¿Sabes lo que toi escurriendo agora?. Voi empobinar pal requexu de la Fonte'l Güeyu a ver la venus, l'agua esquitando, el verdor...Y voi pasar un cachín relleendo a los clásicos de la nuestra lliteratura, que traigo dalgún llibru en zurrón, y que son los únicos que lleo acuantayá. A ver si esconsoña la mio imaxinación y desatranca de tanta mediocridá lliterartia actual empicorotiada a lo xole pola endogamia y la inorancia. Y dempués igual escribo un sonetucu, que me ta entrando'l pruyiciu por encoplar y tengo unes botellines vacíes en casa pa metelu nuna y echalu a la mar pa que ñavegue llibre a la busca d'otres costes y otros mundos onde la imaxinación tenga atrocáu'l sitiu que merez...
