Diba tiempu que tenía ganes d'espansionar per ende fuera de la viesca Dayuri. Asina qu'hoi quedé ceo con Pinín pa que me llevare a dar una vuelta per dayures. Monté nel madreñoxiru y llevóme pal oriente asturianu, les antigües Primorias, y posóse cerca del llugar de Peñatú, un sitiu sagráu dende cuantisimayá, nos tiempos neolíticos. Acerquémonos a la roca y entamemos a echar ellí una rocada mientres la mirábemos.
-Asturies ye bierzu de civilizaciones bien antigües, Xanu, yá tenemos resclavos de tar habitada dende'l paleolíticu inferior hasta anguaño. Y esti sitiu onde tamos ye emblemáticu de tiempos remotos.
-Pues, mialma que tienes razón Pinín. Mira eses figures humanes xunta lo que paez un animal cuadrúpedu y un puñáu de signos. Tal paecen que tán executando dalgún ritual.
-Si te fixes nelles, unes cuantes tán dibuxaes na mesma posición, como caminando. Pero hai otra que lleva un cayáu y que apaez coles piernes esparrancaes, como blincando nel aire. ¿A qué te recuerda, tando como tamos nesta zona?.
Quedé entós clisáu nelles y viénome entós un rellugu al maxín. Entós póngome yo:
-Paezme que pudieren tar danzando, nun sé yo...
-Esauto, Xanu. Tal paez que tan representándonos una danza asemeyada al Corri-Corri y tamién al Pericote. Fíxate, una serie de figures iguales triando'l suelu y otra como blincando. Y tando nesta zona asturiana, pudiéremos alcontranos delantre de los anicios d'esta danza asturiana que consideren los estudiosos d'estes cuestiones que ye de les más vieyes que tenemos de nuestro. Y esto nun son caxigalines romántiques, les civilizaciones nun escosen de sópitu y puen dexar ñicios per miles d'años.
-Y hasta rastros biolóxicos. Toi pensando agora nel home del xelu, Otzi, que yera d'unes dómines asemeyaes a estes y onde fixeron un muestréu ente xente de la zona y salieron dellos emparentaos xenéticamente con él. Paez increyible, dempués de miles d'años, pero cierto.
-Fixémonos entós nel llamáu ídolu y ponse Pinín:
-Esa figura endolcada nesos ropaxes rebilicoquiaos, tal paez pertenecer a dalgún cabezaleru, y col puñal a manera d'axugal afitando la so importancia. Pue tan indicándomos la mortaya de daquién mui importante na tribu. Esti llugar ta arrodiáu d'una carrapotada de túmulos. Ye un sitiu perimportante de la antigüedá y esta peña pudiere ser sagrada dende tiempos remotos y ser un sitiu mui importante tamién.
-Pues sí. Y el ñome de la roca tien tamién el so aquello y pudiere confirmar lo que dices. Peñatú yá vien afitada documentalmente nel sieglu XVIII como Piedra- Atuna. Pudiere derivar de Neptunu, y sedría como la tendríen bautizada la xente de la mar. Hubo xente cuantayá que pensó que'l ñome yera una estroza toponímica más y que lo correuto yera llamala El Peñatu. Dempués viose que yera un erru ensin sofitancia, magar tovía hai quien anecia nesto postrero. Lo correuto ye Peñatú. Esi ye'l términu afayadizu y documentáu y escurque sacralizáu d'esti llugar.
Tábemos asina entreteníos charrando, cuando empecipió a entrame'l rixu de saliame. Taba la mar bella y el día soleyeru. Asina que-y dixi al mio amigu:
-A, Pinín, como'l to madreñoxiru, arriendes de volar, tamién val pa ñavegar, ¿qué te paez si vamos dar una vueltina pela mar, ho?.
-Estupendo, Xanu. Pero, amás voi date una sorpresa y dempués voi llevate a un sitiu onde hoi tán de fiesta y van danzar el Corri-Corri, quiciabes la plasmación actual de les figures abellugaes na peña. Eso sí, y forrar bien l'estómagu con una bona xinta regada con sidrína.
-¡Hala, Pinín!. Vamos montar nel madreñoxiru, que la xornada ta resultando enforma prestosa y tovía tenemos vagar p'abondo más...
