Un requexu perprestosu de la llende'l caborniu ye onde dan solombra dos árboles sagraos en cultures estremaes. Un texu, árbol totémicu de los ástures. Y un ginkgo, veneráu per tierres d'alluendi, pa les cultures orientales. Pues nesti sitiu dormimos la sosiega Masgallu y yo cuando'l día ta soleyeru y la temperatura afayadiza, con esi fresquilín qu'afalaga la pelleya. El mio amigu baxo'l ginkgo y yo sol texu. Pues resulta qu'esta tarde tábamos pecigañando nesti requexu mientres sintíamos, allalantrón, gargoliar tonaes a Espi la Mariñana, qu'andaba trepando per un castañéu. Pero, de sópitu, el riquirraque perdesagradable d'una desbrozadora fíxomos esconsoñar frayando aquel momentu plancenteru. Llevantémonos y díbamos caminando pal caborniu cuando Masgallu entainó pa escontra'l camín. Y, como siempre suel asoceder nestos casos, apruceo deseguidina acompañáu nesta ocasión de Sidru'l Guirriu y del diañu Secañu, que venía camudáu n'oveya xalda.
-¡Rediós, Secañu -dixi-y yo-, menudes guedeyes que traes!. ¡Vas tener que dir a tosquilate, hom!.
-Nun fai falta, Xanu, antes de pasar peles tisories de tosquilar, camudo notru animal con menos guedeyes y en paz...Arriendes d'eso, hoi llevo un día perfeliz...
-Eso de que lleves un día perfeliz figúraseme que se debe a que fixisti dalguna trastada -dixo Sidru'l Guirriu.
-Pues sí, esta mañana armé-yla a un paisanu que taba segando un prau. Averéme a él asina, camudáu n'oveya, acoxando d'una pata trasera y berrando de dolores. Entós l'inocentón d'él averóse a migo, garróme la pata pa ver si me la iguaba, y según taba ellí enclicáu...¡eché-y una mexada en tol focicu!. Dempués salí h.ispiando pa que nun me solmenare un carrobexazu, porque saleo perdiendo les madreñes escorriéndome, ¡pero nun m'algamó. ¡Ca...!.
Echemos una risotada Sidru y yo y entrugué-y al mio amigu blincador:
-A, Sidrín, y tu ¿armesti dalguna hoi, ho?.
-Nomenón, Xanu. El día de gu llévolu mui tranquilu pasiando pel monte y entrenado saltando bardiales, sebes y portielles. Que teo que me caltener en forma pa cuando tenga xera en llegando les mazcaraes d'iviernu. Pero tengo'l pruyiciu de contavos un cuentiquín, escuchái a ver si vos presta.
Entós, Sidru'l Guirriu, apurréomos la garrapiña, qu'arrecendía a romeru, pegó un blincu cola piértiga, fixo ruxir los campanos y ponse él:
"Ello yera una vez un brañeru que quixo ser pescador, anque la
mar namás que la viere un par de vegaes y dende la oriella. Llamábase
Favila como'l famosu rei. Asina qu'un día baxó del so mayáu y enrolóse
nun barcu de baxura nun puertu de mar.
La primer selmana nun pescó nada por aciu de que la pasó toa vomitando
pela borda ente amoriaciones y pensando que'l mundu diba finar pa él en
cualquier momentu. Pero foi alicando, y como yera pertrabayador y arteru,
aprendió llueu l'aquello de la pesca y apreciábenlu abondo'l patrón y los
compañeros.
Pasó d'esta miente bona parte de la so vida, y yá de vieyu, fixo
alcordanza de la so esistencia humilde y trabayando de contino, y
entró-y otra vuelta la señardá de la braña, polo que tornó a pasar ellí
los sos últimos años dedicándose a pastoriar como cuando yera mozu.
Un día empecipió a sintise mal y foi al médicu que-y dixo que tenía una
enfermedá incurable. Esto tráxolu pensatible una temporada, amusgáu y
ensin falar ñunca con naide. Una tarde sinteo comentar a unos pastores
qu'andaba pela rodiada un osu bien grande. Entamó entós a buscalu hasta
que lu foi atopar nun requexu d'una biescuca. Enfiló pa él y
engarránonse. Darréu, l'osu desfíxose del brañeru.
Cuando lu atopanon agonizando fonon pa escucha-y les últimes pallabres que xuxurió:
-Pasé tola mio vida dende guah.e trabayando honradamente y enxamás salí
de probe. Asina que paecióme afayadizo morrer como un rei faciendo
honor al mio nome...".
Prestómos abondo al diañu Secañu y a migo'l cuentu que mos rellatare Sidru. Y entós dixi yo:
-Venga, chachos, que ta la tarde bien prestosa y tengo unes botelluques de sidra enfrescando. ¡Vamos echar unos culinos y entoná'l gargüelu.
-Vamos a ello -dixo Sidru'l Guirriu. Pero antes voi apurri-y a Masgallu un regalu que-y traxe.
Sacó entós d'una bolsa que llevaba en bandolera unos güesos de caña y dio-ylos al velociraptor que se punxo a antroxar d'allegría. Dempués garrólos y entamó a rucalos como si fueren la llambiotada d'un rapacín.
-Venga, amigos -permedeo entós Secañu-, vamos cola sidrina, que toi naguando que nun aguanto más.
Y ellí quedemos pasando la tarde. Masgallu encetando los güesos, Sidru'l Guirriu, el diañu Secañu y yo pimplando sidra...y tamién sintiendo allalantrón les tonaes y los ixuxús d'Espi la Mariñana que, ensin sabelo, taba tamíen participando de la nuestra xuntanza...
