Yá me referí dayures nesta bitácora a les venus paleolítiques y güei voi tornar a facelo porque hai un aquello que camiento perinteresante sobre esti tema y que nos cinca a la xente asturiano.Col nome de venus bautizaron los arqueólogos a unes estatuines de muyer de les dómines paleolítiques. Unes vegaes son acutralaes, colos rasgos femeninos permarcaos. Otres son más estilizaes. Puen ser realistes o más antropomorfes. El so significáu pudiere tar relacionáu cola fertilidá, polo menos les de rasgos anatómicos bultables. Dos bien famoses d'estes caberes son la de Willendorf n'Austria y la de Lespugue en Francia.
Cuando se pescuda nesti tema, siempre atopamos la espirica de que choca que de los Pirineos pa la fastera cantábrica nun s'atopen eses venus, franciendo asina colo que sí asocede en llugares bien alloñaos ente sigo n'Europa. Mesmo n'informaciones que podemos atopar n'Asturies, faen finca no anterior, nesa especie d'ermu de venus ente nós.
Y equí vien el megollu del asuntu y l'obleru que m'afaló a escribir esta entrada. Porque ello ye qu'hai una venus, perteneciente al grupu de les acutralaes, qu'atoparon n'Asturies. Foi na cueva de la Riera, en Posada de Llanes, y afáyase, pa quien la quiera ver, nel Muséu Arqueolóxicu d'Asturies. Los sos rasgos allúguenla ente'l grupu de venus averaes a los rasgos antropomorfos y ye'l santu d'esta entrada.
El por qué esta auténtica ayalga nun rescampla como debiere nun lu sé. Porque ye un datu que vien a romper col discursu de l'ausencia de venus na zona norte peninsular y ello paezme importante. Y, nel nuestru casu, atopáronla na nuestra tierra, que fai qu'algame una importancia especial pa nós.
Yo llámola pa migo la venus escaecida. Y nun pescancio a qué se debe esi escaezu. Asina que me paeció amañoso dedica-y esta entrada na bitácora pa contribuir una migayin a sopelexá la so esistencia per ende.
