Pero na nuestra tierra tamién hai xente que fai país. Unes vegaes a costa fecha, conscientes de la necesidá de puxar por ella porque ello va en beneficiu colectivu. Otres vegaes, fáenlo ensin decatase d'ello, simplemente faciendo aquello qu'heredaron y repiten y tresmiten ensin más porque ye la so manera de vivir. Dambes maneres válides y respetables porque empobinen a un oxetivu que ye'l del bien de toos y de la tierra de nuestro.Dicho lo anterior notres pallabres, anguaño tenemos n'Asturies xente qu'esbrexa por frayar lo propio d'esta tierra porque asina ven mayores posibilidaes d'esguilar na estructura social. Pero tenemos tamién xente que nun renuncia a les sos raíces y que nun ven incompatible defendeles y tresmitiles col so interés personal.
Esta ye, anguaño, una amarraza clara qu'algama dende'l nivel de les monxures polítiques, económiques y sociales aculturizaes y cosmopaletes hata otros sectores sociales qu'agüeyen la nuestra sociedá dende otres perspectives dixebraes a les anteriores.
Al final lo que tamos necesitando nestes dómines que vivimos ye un exerciciu de sinceridá individual y colectiva que nos lleve a decidinos de qué llau tamos. Si vamos axuntanos con aquellos que busquen esguilar socialmente a costa de frayar y destruir el país o si vamos enfotamos na so pervivencia como mediu de supervivencia digna individual y colectiva.
Destruir el país o facer país. Esa ye la cuestión. Cada cual qu'escueya'l so posicionamietu nesti tema fundamental pal futuru de la nuestra tierra. Y qu'apechugue coles consecuencies de la so decisión.
