Endolcámonos davezu en discursos abstractos, plantegamientos xenéricos y corpus ideolóxicos onde tratamos d'encaxar la realidá diaria ya'l futuru imaxináu. Ye bono tratar de ver les coses na so complexidá y totalidá, el razonar, l'espiricar sobre modelos sociales, cuturales o nacionales.Pero tamién tenemos delantre de nós una guaña, unos ámbitos onde aposentar y desarrollanos, au realizanos ya interactuar de siguío. La nuestra vida real trescurre nel día a día y somorguámonos nél. Lo cotidiano pue abultanos secundario o hasta tarrecible a vegaes, pero tamién pue ser fonte d'esperiencies arriquecedores.
Los que pertenecemos a los ámbitos de les cultures y llingües minoritaries arrecostinamos cola llábana d'una globalización que trata d'emburrianos pal uniformismu. La xente que nos decatamos d'ello tratamos d'escurrir discursos alternativos, d'asitianos nel grau d'abstracción necesaria pa ver les coses en conxuntu y analizales p'apurrir tamién soluciones xenerales.
Pero ye una xera revesosa y abegosa que pue producir la contradicción de que, enguedeyaos n'análisis y llendes conceptuales, escaezamos sacar provechu de la cotidianidá na que vivimos, nel día a día, y de les vivencies que nos arrodien y finquen.
Tovía queda bagax cultural y llingüísticu nesa cotidianidá, nesi vivir diariu. D'equí y d'allá puen dir apilucándose trazos culturales y llingüísticos qu'enagora aliten ente nós, incluso n'aruelos tremendamente aculturizaos y aculturizadores. Convién tener siempre los sentíos argutos pa nun perder nin migaya d'ello.
Y tamién ye una postura perimportante nun camudar nel nuestru propiu país y delantre de la nuestra propia xente, a la primer ocasión que se nos presente, de rexistros culturales y idiomáticos que tovía llevamos con nosotros. Y amosar esa diferencialidá, de manera parcial y solidaria, al restu'l mundu, pues el respetu ente les cultures ye de lo más arriquecedor que podemos axeitar pa la convivencia pacífica y granible nél. Asina que tenemos que mos avezar a zampuxanos nos ámbitos identitarios de nuestro, compartir esos vezos, sofitar colos nuestros comportamientos y actitúes lo ermuno del país que tovía se tien de pies.
No cotidiano nun too ye esbarrumbe y desastre total, magar vivamos unos tiempos abegosos pa la pervivencia de les cultures y llingües minoritaries. Tamién hai ayalgues pa buscar, pa compartir, y pa ufiertar. El país inda non aculturizáu dafechu ye daqué pa vivir nel día a día. El plantegase upar esi país participando nél, resistiéndose a dexase apoderar por modes y cancios de serena que nos afalaguen a dexar lo propio por otro ayeno presentao como meyor, ye un llabor que forma la base sobre la que llevantar cualquier discursu ideolóxicu y abstractu.
Vivir el país dende l'arrogancia del pensamientu positivu. Facer cada cual la so buelga col comportamientu cotidianu, asoleyando, compartiendo y utilizando, ensin llerza nin prexuicios, esos trazos culturales y llingüísticos que, en mayor o menor midida, muncha xente asturiano conservamos anguaño, ye un camín básicu y fundamental p'algamar un futuru onde'l bagax identitariu asturianu tenga un sitiu visible y dignu.
