Nestes dómines pica a la puerta otra entrada d'añu. Esta vegada axustada al calandariu cristianu, magar asitiada alrodiu del solsticiu ivernal paganu. Previamente, festéxase'l ñacimientu de Cristu, el fíu del dios del cristianismu. Son les fiestes navidiegues.
Como yá escribí otres vegaes nesta bitácora, si hai daqué que rescampla nel alma asturiana ñacida del reinu de los ástures ye'l sincretismu. Lo pagano y lo cristiano amiéstense y bilten perdayures. Llevantamos ilesies y allugamos cabo d'elles un texu. Bautizamos un ñeñu y colocámos-y una cigua. Yá nos anicios del nuestru reinu, a Favila enterráronlu nuna ilesia llevantada nun túmulu dolménicu.
Nestes feches, ponemos belenes y ñacimientos, pero tamién quemamos el nataliegu o allugamos en casa un árbol orniáu. Torna'l sincretismu a amechar na nuestra tierra.
Tamién rescampla l'antroxu qu'entama a xiringase de magar el mes d'Avientu hasta Febreru o Marzu, onde cellebramos el que nomamos talamente como antroxu. Mazcaraes, aguilanderos y moxigangues percuerren los nuestros llugares. Otra vuelta'l rescaldu de vieyes dómines apruz nes nuestres vides. Ehí tenemos, nel día del añu nuevu, al Guirria ponguetu abrazando y besando a les moces y aventando ceniza a los mozos, seique un resclavu de vieyos ritos de fecundidá y purificación, respectivamente.
En dos meses, los caberos del añu sigún el calandariu que nos empobina, recibimos a les ánimes y festexamos la llegada a la vida, el ñacimientu. Antes, allumemos con calabaces el camín a los difuntos que nos visitaron. Agora, los vivos entramos nel tiempu en que la lluz del Sol vaya apoderando la escuridá tres el solsticiu allumándonos el camín, entrín y non que la ñatura vaya, pali que pali, esconsoñando. Toca entós sopelexar el deséu de qu'esti otru añu nuevu que vamos entamar nos seya afayadizu.