Cuenten qu'un paisanu d'un pueblu decidió un día marchar p'América. Fixo la maleta y empobinó pa Xixón u sacó un pasax col envís
d'embarcar nel puertu del Musel. Pero cuando taba nel cai esperando pel barcu
empezó a sentir muncha fame y pensó que diba metese nuna travesía mui
llarga como pa entamala col estómagu vacíu. Echó una güeyada alredor, vio
un barucu y enfiló pa él.Cuando entró atendiólu una señora.
-Qué tal, ne, ¿podría poneme dalgo pa comer?.
-Pues la verdá ye qu'agora mesmo namás que-y puedo freir un par de güevos.
-Venga, pues con eso valme.
Metióse la muyer a escaciplar pela cocina y al cachu salió con un platu con un par de güevos y un riche. Púnxose'l paisanu a comer aquello y, cuando taba acabando, alcordóse que gastare toles perres nel pasax y que nun tenía con qué pagar. Asina qu'esperó que la muyer volviere pa la cocina a maricar y fuxó ensin abonar lo que debía.
Anduvo peles amériques unos años hasta qu'un día decidió tornar p'Asturies. Cuando desembarcó otra vuelta nel Musel vio'l barucu onde comiere años atrás y paeció-y que yera un momentu afayadizu pa saldar la deuda. Entró y volvió a atendelu la mesma muyer que la otra vegada.
-Qué tal, señora, ¿nun s'alcuerda usté de min?.
-Pues la verdá -contestó ella- ye que nun caigo...
-Pues yo tuvi equí va unos años comiendo un par de güevos fritos y nun-y los pagué, asina qu'hoi vengo dispuestu a saldar la deuda.
-Paezme mui bien -dixo ella arrascando'l cazu- vamos a echar cuentes.
Y les cuentes entamó a echales d'esta manera:
"Vamos a ver, si una gallina guariare los güevos qu'usté comió al cabu de ventiún dies sacaría dos pitinos. Si entamare otra vegada a güarialos al cabu d'otros tantos díes sacaría otros dos pitinos. Y teniendo en cuenta'l tiempu que me diz que tuvo usté per allá ñaceríen... tantos pitinos. Y al preciu que tán nel mercáu débeme usté...tantes pesetes".
Y claro, el númberu de pitos que salíen echando númberos d'esta manera yera descomanáu, ya'l de pesetes más. Asina que va'l paisanu y diz:
-Oiga, por favor, yo toa esa burrada de perres nun-y la pago.
-Pues si d'esta tampoco nun me paga voi y demándolu.
Y demandólu. Dexóse'l paisanu aconseyar por un xitanu mui arteru en pleitos de caleyes que-y encamentó lo que tenía que facer. Y llegó'l día del xuiciu y ellí taben el xuez, la demandante, l'abogáu d'ella...y naide más. El demandáu nun apaecía nenyuri.
Y allá una vegaona cuando taben a piques de suspender la vista, llega'l paisanu tou sudorientu, afanosu y aforfugáu, que casi-y tienen que dar fuelgu. El xuez al velu d'aquelles traces, va y entrúga-y:
-Pero home, por Dios, ¿d'onde vien usté tan tarde y apolmonáu que cásique suspendemos el xuiciu?.
-¡Ai, señor, xuez!, -respondió'l demandáu apapiellando- ye que me regalaron ayeri una ambozada de fabes pa semar y túviles cociendo pa qu'ablandaren. Y ente esto y aquello fíxoseme tarde...
-Pero home, ¡por favor!, -contestó'l xuez- ¿nun sabe usté que les fabes cocíes nun valen pa semar porque nun dan?.
Y el paisanu que nun veía la hora d'afinca-y el canil a aquel asuntu va y contesta:
-A, señor xuez, si les fabes cocíes nun sirven pa semar porque nun dan, entós un par de güevos fritos tampoco nun darán pitos.
