Cozcámonos adulces a otru añu. Nel doble sen de términu. Dientro del añu que tamos, vamos pal cambiu añal pel calandariu cristianu. Allá per Payares les calabaces enceses recordábennos el cambiu d'añu paganu cristianizáu.Arriendes de belenes, árboles allumaos y regalos de pápas noeles y reis magos, tamos en dómines d'aguilandos y mazcaritos. Una d'eses manifestaciónes au se xunce l'aguilandu col mazcaritu va aprucir bien lluéu. El día ún de xineru ye'l día del Guirria per tierres ponguetes. Una manera prestosa y ancestral d'entamar l'añu.
Ye vezu facer recuentu de lo asocedío nel añu cuando va dar les boquiaes. Esta actividá n'Asturies lleva poca xera, porque nesta tierra talo paez que'l tiempu lleva deteníu cuantayá y la repetición xunida al desdexamientu paecen ser los finxos onde nos movemos darréu.
Si acasu, dalgo de llabor amecha dientro de la xente que trabaya n'ambitos culturales. Arriendes de los aguilandos y mazcaraes propios d'estes feches, hai un trabayu notres estayes culturales como la etnografía o la música que convién destacar y sofitar. Nel tema del bable, pienso qu'usalu ye la meyor melecina pa que perviva y qu'esa ye la única base sólida sobre la que se tien d'encontar cualquier reivindicación llingüística. Hai que facer finca especialmente nel fomentu de la utilización de la llingua falada, pues un idioma que se fala y nun s'escribe ta vivu, pero si s'escribe y nun se fala ye un fósil llingüísticu. Asina qu'anímovos a que lu empleguéis ensin complexos, que nesti tema toos tenemos el nuestru granín d'areña qu'apurrir y toos son pernecesarios.
Total, y resumiendo, nun espero por novedá nenguna importante pa esti añu que ta picando a la puerta. Asturies ye anguaño un país embarbiáu nun réxime clientelar onde nunca nun pasa nada, onde too se repite, y onde lo novedoso o innovador tien que resalvar pilancos a embute. Francer esa tendencia lleva un trabayu descomanáu, pero nun queda otra que puxar por realizalu. Nel tema personal, siguiré tando colos mios llectores al traviés de les mios bitácores -El Xanu'l Caborniu, El Güeyu l'Agua y El Copilotu de Pinín- mientres el cuerpu y el maxín aguanten. Aprovecho pa davos les gracies a los que coles vuestres visites a elles m'afaláis pa siguir escribiendo nesti idioma prestosu y maltratáu d'esta arrogante y maltratada Asturies.
Espero qu'entrareis con bon pie l'añu celta nel mes de Payares. Y, si nun foi asina, a ver si con esta nueva entrada d'añu vos salen les coses meyor. Magar lo dicho nos párrafos anteriores, nun quixere despidime dexando una güelga de desánimu o derrotismu. Asina que tamién quiero recordar que mentes hai vida hai esperanza, como reza'l dichu. Y tovía queda vida nesta tierra de nuestro. Enagora queden caricós encesos que, quién sabe, quiciabes seyan daqué día a prender una foguera grande que nos permita enxareyanos nuna gran danza colectiva d'enfotu y futuru. Asina que, anque nel finxu'l cielu amenacen ñublones prietos, invítovos a siguir trepando y nun aflacar.
