Llegó abenayá a les mios manes un reló de bolsu antiguu per vía familiar. Ye de color bronceáu y de cuerda. P'axustar la hora tien un botón a un llau qu'hai que cincar. Per detrás tien la tapa metálica y so ella otra de cristal que dexa ver la maquinaria. Llamóme l'atención que dientro d'ella hai como un espaciu onde asoma una pieza que recuerda a un péndulu ñarru que se xiringa col tic-tac. Ta usáu abondo y, cuando lu llevé a iguar a la reloxería porque nun funcionaba, dixéronme que tenía bien d'arregladures antigües yá.Pero lo que me fexo entrugame por quién fuera'l so dueñu foron unes lletres grabaes na tapa posterior. Yeren una L y una M superpuestes, anque nun s'apreciaben nidies pola mor de lo gastada que taba esa tapa, pues como dixi enantes el reló tien traza de tar usáu bastante. De mano nun me cuadraba nengún nome conocíu de los mios antecedentes familiares, pela vía materna, que ye pola que me llegó, pa dar col amu d'aquel reló qu'aportare a les mios manes. Nun me cayera en baxo que les iniciales grabaes coincidien casualmente coles del mio nome (en castellanu) y el mio primer apellíu y rebuscaba nesi orde pa intentar encaxalu en daquién que'l nome y primer apellíu entamaren per eses lletres, pero nada.
El casu foi que pescudando un día nuna carpeta de documentos vieyos de casa que conservo cayí na cuenta qu'andaba envizcáu na interpretación correcta de les lletres. En realidá había que lleer primero la M y dempués la L y entós sí qu'encaxaba col nome y primer apellíu d'un hermanu de mio bisagüela materna (prefiero nun los dar, porque nun lo considero relevante pal casu). Tratábase d'un home que trabayare de maquinista nes dómines de les máquines de vapor y escurque fuere'l reló qu'usare nel trabayu y d'ehí que tuviere que lu reparar delles veces. M.L. casárase y tuviere un fíu, pero quixo la mala fortuna qu'esi fíu morriere ceo y dempués tamién la muyer. Arriendes de les llaceries anteriores, él carecía del aparatu respiratoriu y tuvo internáu en sanatorios. Nomó a mio bisagüelu con potestá pa llevar los sos asuntos. Morrió hacia los años trenta del sieglu pasáu, polo que'l reló tien d'andar alrodiu de los cien años.
Dempués d'igualu, pa lo que tuvieren que face-y dalguna pieza a costa fecha porque nun yeren a atopales qu'encaxaren pa ello ente'l material que teníen na reloxería, hoi funciona perfectamente. Tien un tic-tac tan sonoru que más qu'un reló de bolsu paez de paré con pendilexu. Écholu a andar de xemes en cuando, porque convién nun tener siempre paraes estes maquinaries antigües. Y pienso tamién nes casualidaes que nos presenta la vida: de llegar por casualidá a mi un reló vieyu y estropiáu que pudiere guapamente acabar na basura, fui a dar con quien fuere'l so dueñu pola casualidá tamién de tener unos documentos en casa u apaez él y por llevar, casualmente, grabaes na tapa trasera dos lletres que coinciden col mio nome y primer apellíu, pero al vies.
Ciertamente, nesta vida danse dacuando casualidaes que presten...
