Teo un amigu al que-y regalaron unos zuecos d'esos que son como unes botes de cueru con suela de madera. Cayéron-y en gracia y un día d'agua paeció-y afayadizu dir con ellos a los sitios au avezaba a parar.
Empezó entós a dase cuenta de qu'había xente que-y miraba pa los pies y dempués poníense a xuxuriar coses a la oreya. Dio-y a él tamién por ponese a reparar nos marmuradores y diben de toles maneres. Habíalos en playeros pingando como esponxes. Otros en sandalies colos pies enchapinaos. Nun faltaben acróbates engolaes nunos tacones de vértigu faciendo equilibrios pente'l barrizu. Y pensó entós qu'ente toa aquella camaretada'l que más afechiscu diba pal día que taba faciendo yera precisamente él, l'oxetu de les güeyaes ayenes.
-Estimáu collaciu-dixi-y yo mientres me contaba la so esperiencia-, nun ye cuestión de si dibes acordies al tiempu o non, sinón "colos tiempos". El megollu ta en que nun dibes a la moda.-
Y entós respondióme daqué que tovía güei me fai cavilgar enforma:
-Amigu Xanu, la verdá ye que nun me preocupen un res les modes que cinquen la manera de calzar o vistir. Hai otres modes muncho más llastimoses. Son aquelles qu'estremen qué llingües y naciones tán de moda y sirven pa presumir, tar arguyosos y aparentar, y cuáles son pa dexar nel sobráu de les coses anticuaes ya inservibles...-
