Cuando reparo na imaxen d'un sidru o guirriu viénenme a l'alcordanza vieyos tiempos tribales, de druides y xamanes.
Les cintes que coronen el caperuchu representen la maxa. Col rau de raposa de la cogoruta toquen a les muyeres y asemeya daqué fálico. Les esquiles del corrión escorrexen malos espíritus. El collor encarnáu de la careta y la faxa recuerda l'ocre de les representaciones rupestres. El blanco de traxe ye'l color de lo candial y los dibuxos en ziszás de les perneres alcontrámoslos nes dómines prehistóriques.
Nun me cai tampoco embaxo que les melenes tresformen al sidru nun ser metanes lo animal y humano, vezu enraizáu nos tiempos más vieyos de les civilizaciones. Ehí tán los resclavos del busgosu, les tresformaciones del diañu burllón, les representaciones antropomorfes nes cueves o'l dios celta Cernunnos.
Y bien importante'l simbolismu de la piértiga qu'utilicen p'arreblagar penrriba de sebes y portielles y p'algamar más alto y más lloñe que cualquier otru miembru de la tribu...
