Saliendo del asfaltu hai bien de caminos pa caleyar. Carreros, siendes, carriles. Adiéntrense en monte, culebrien pela marina. Tapizaos pola fueyarasca, la tierra pisao, calzaos con llábanes y regodones. Caminos onde perdese pa observar, dedicanos tiempu y espansionar.Siempre nel requexu más inesperáu pues ver una utre allarribones, o un rebecu paciendo pa escontra una peña, o atopar el mesmu rastru del osu. Porque los caminos de tierra, piedra y foyarasca siempre lleven ayuri. Al animal xabaz, a la faya centenaria, al carbayu, a la nozal que ximielga'l ramaxe cabo'l ríu. Tamién al arrecender del ocle que va dexando la marea y a nortiar allalantrones un pesqueru banciando ente les foles.
Pel nuestru país asturianu tenemos bien de siendes señalizaes con marques pintaes, paneles, postes, fitos...Al traviés d'elles podemos aportar a milenta paraísos que frayen la monotonía de lo cotidiano y suéltennos los arcoxos del pensamientu dexándolu esnalar.
Caleyando dayures empobinamos a la busca d'otres metes bien estremaes a les de la rutina diaria: al picorotu onde peñera la utre o l'aigla, al mayáu onde paz el ganáu, a la vieya faya que vixila la fonte, a la capiella col texu centenariu, al afalagu de la brisa mientres agüeyamos los cachones romper na pintalarrama d'islles y cantiles.
Y son eses otres metes les que van ayudanos a avanzar, pali que pali, nel conocimientu aposentáu de lo que nos arrodia y de nós mesmos, pa reflexonar y esparder, p'afondar nesi otru camín vital finxáu por eses dos entrugues qu'arrecostinamos desque los humanos facíemos galanes: d'aú venimos y pa ónde enveredamos.
