jueves, 10 de septiembre de 2020

Echando una rocada col Gaviotu y Pinín

Magar viva tierra adientro, siempre me prestaron a esgaya les coses de la mar. Por exemplu, rellamber los focicos con unes parrochines con xamón. Y como da la casualidá que conozo al playu'l Gaviotu, dacuando traime una cestada d'elles fresques que da gloria veles. Entrugaréisvos entós cómo se les arregla pa que lleguen asina a esti monte onde vivo. Pues bien fácil. Aporta nel madreñoxiru de Pinín. Y como'l guah.e toca la gaita ya'l playu canta tonada, pásenlo de viciu nel trayeutu.

Pues taba l'otru día esperando pol Gaviotu y les sos parroches cuando sentí la héliz del madreñoxiru que baxaba p'aterrizar cerquina del mio caborniu. Posáronse'l Gaviotu y Pinín y vinieron pa onde taba yo.

-¡Qué tal, Xanu!, -saludóme'l playu mientres m'amosaba una paxa parrochines.

-Ayó, amigu, -saludóme tamién el rapacín.

-Hola, chachos. Préstame pola vida vevos per esta viesca. Y eses parrochines ¡cuánta gana tengo de finca-yos el canil!. Tengo ehí unes tayaes de xamón de gochín d'oreya llarga que vienen de viciu p'acompangales...

-Pues nun quiero yo aguate la xinta -dixo'l Gaviotu engurriando'l ceyu-, pero les parrochines d'anguaño yá nun son como les d'antiguamente. Paez ser que'l pescao yá lleva nes coraes microplásticos de tanta puxarra como hai espreganciao pela mar, ¡qu'hasta hai isles flotantes perdayures de tanta porquería como echamos los humanos!.

-Pues qué vos voi dicir yo -intervino Pinín-, que cuando voi per allarribones en madreñoxiru yá me da perceguera agüeyar p'abaxo. Puxarra na mar, nos ríos, nes vegues, nos montes, nos caminos...¡en tolos llaos!. Y pel cielu igual. Hai vegaes que cuento que voi cruzar pente unes ñubes y nun son de les que trai'l Ñuberu, sinón de contaminación. Cargámonos el planeta, Xanu, cargámonoslu...

-Yá lo sé amigos. Yo, cada vez que dalgún grupu de sapiens tría esta viesca póngome malu. Siempre se les arreglen pa dexar el rastru correspondiente de puxarra. ¿Tantu trabayu-yos costará metelo na mochila y tiralo de la que tornen a un contenedor?. Pues, mialma, paez que sí...

Y asina tuvimos un cachu echando una rocada col asuntu de la contaminación que los sapiens anecien en siguir espardiendo per dayures. Pero paecióme a min que nun yera filón tener a dos amigos tan prestosos como ellos murnios por mor d'esa espirica malfadiada y qu'había qu'aprovechar la so visita pa pasalo bien, recóime. Asina que carpí y díxe-yos:

-Venga, collacios, ¡arriba los corazones!. Voi poneme darréu a tostar esa paxa parrochines con xamón de gochu asturcelta. Y, ¡mirái!, tengo ehí unes botellines de sidra fresquino y pan de sucu p'acompangales. Asina que dir asitiándovos onde vos afayéis qu'entamo cola fritanga...

-¡Estupendo, Xanu, -esclamó'l Gaviotu.

-¡Esto pinta de viciu! -añadió Pinín.

Y, al final, xintemos, bebimos, charremos y los mios amigos deleitáronme con unos cuantos cancios. Que siempre se dixo que la sidra ye cantarino, ho. ¡Y, mialma, cuánta razón lleva'l dichu...!