Los años sesenta del sieglu pasáu foron época de cambios, rescamplando'l denomináu movimientu hippie que puñaba escontra los conceutos sociales y culturales d'aquelles dómines.La música rock tamién esporpolló de manera bultable algamando grupos ya intérpretes sonadía d'algame mundial. Un finxu d'aquel movimientu y aquella música foi'l festival de Woodstock del añu 1.969.
Teníen les sos conseñes tamién. Una d'elles la de vivir volao, entainar esfrutando dafechu de la vida y morrer xoven si yera mester. Otra d'elles, perñomada anguaño inda, yera la de sexu, drogues y rock and roll.
Evidentemente, una cosa ye repitir conseñes y otra llevales hasta les sos últimes consecuencies. Y dalgunos mitos musicales tal paez que les llevaron daveres.
Dos d'esos mitos morrieron a la mesma edá y nel mesmu añu. Janis Joplin (santu de la entrada) fíxolo nel añu setenta y con ventisiete años, oficialmente de sobredosis d'heroína. Jimmy Hendrix morría nel mesmu añu y a la mesma edá, achacáronlo a escesu de barbitúricos.
Nun son los únicos casos de xente mozo que vivió volao y morrió xoven, por supuesto. Magar, bien dempués y anque nun pueda xuncise a los casos anteriores, hubo otra lleenda musical que morrió con cuarenta y siete años en 1.995, nesti casu tres un tresplante de fégado por carecer de cirrosis por consumu de alcohol. Trátase del guitarrista y cantante irlandés Rory Gallagher.
Anguaño vivimos nun tiempu onde los plantegamientos más reaccionarios apoderen a los más avanzaos y reculamos a tolos niveles, con gobiernos que firmaría'l mesmu Hitler en países perpotentes del llamáu "mundu occidental".
Echo una güeyada p'atrás y cuéstame enforma concasar la sociedá de los últimos setenta años cola que nos ta torgando cada vez más anguaño. Y nun sé por qué vienme a l'alcordanza nesti intre un cantar perñomáu d'un gran rockeru, esta vegada afortunadamente vivu, como ye Rosendo: "Maneras de vivir". De magar los años sesenta del sieglu pasáu a güei camudaron abondo, miániques.
Y voi pesllar esta entrada con un vidiu del añu 1.974, que foi'l que m'afaló a escribila, y que retrata bien una parte de lo escrito anteriormente. Yo somórguiame nuna especie de señardá y, al empar, de prestancia de sintir a una xente qu'axuntaba, pa mio idea, munchu corazón y abondu talentu, magar vivieren volao y morrieren xóvenes. Paga la pena velu, sintilu y reflexonar.
