Hai vegaes qu'ún afítase nun pensamientu que-y abeya pela tiesta cuatisimayá por mor d'una realidá testerona que confirma los peores badagüeyos.Un pensamientu que-y diz qu'esta sociedá ta guiada por xente que vive nuna realidá paralela a la esistente. Y entós, claro, les decisiones de les monxures van nel sen d'esa realidá paralela.
Anden les güertes con esto del andanciu abandonaes y plagaes de meruxa y morgazu. Y hai xente clamando porque dexen dir a curiales.
Y ello ye que dende allaribones escurrieron soltar un poco la soga y dexar dir pa la güerta. Pero con una condición: que se ñecesite lo que se saque pa poder comer.
Vamos que pa dir pa la güerta tienes de tar esfamiáu y esglamiando, porque si nun ye asina, tienes que la dexar pa los cascoxos, llimiagos y xabalinos.
Afortunadamente, lo normal ye que quien tien una güerta nun tea neses circunstancies tan aforfugantes. Compleméntase con ella lo que se merca pa comer en casa. Si hai escedente, vase a vendelo al mecáu o ofrezse a dalgún comerciu de prosimidá. Y tamién, de pasu, espansiónase y faise exerciciu. La economía de subsistencia dafechu nun ta desaniciada, pero nun ye lo que prima nos medios rurales y urbanos d'anguaño.
D'otru llau, por razones sanitaries, encamiéntase que la xente use más la bicicleta y menos el coche porque va ún más protexíu.
Si de protexer se trata, va ún más aisláu en coche (habitáculu zarráu) y guarda más la distancia col que te cruces (anchor del vehículu y distancia seguridá).
Si de menguar los ñiveles de contaminación ye lo que se pretende, entós sí. La bicicleta ye más ecolóxica enforma que cualisquier vehículu de motor, incluyíos los eléctricos. Y tamién ye más sana pal cuerpu, pues faes exerciciu.
Personalmente soi partidariu de dir en bicicleta o andando a aquellos sitios onde nun seya imprescindible usar vehículos de motor. Y de fechu ye lo que vengo faciendo cuantayá. Pero cuento qu'hai que lo facer ensin pasase nin cayer en pascaxaes como si tuvieres entrenando pa correr el Tour de Francia, mialma.
Porque si tienes el trabayu a trenta kilómetros de casa, dir y venir en bici, tresllumbando cuestes, aguantando bastiazos y demás, ye poner bastante pindiu l'asuntu de los desplazamientos. Y lo más corriente ye que'l trabayu tea lloñe de casa, qu'eso de tenelu a un tiru piedra ye cosa de cuatro afortunaos.
Y convién recordar tamién qu'hai un seutor, el del automóvil, con miles de puestos de trabayu taramingando por culpa de la crisis onde tamos empozaos. Que les zampaes llaborales danse en tolos sitios y direiciones, cho. Y lo políticamente correuto estréllase dacuando colo socialmente esistente.
Asina que nin sacar un carné d'esfamiáu pa poder dir a plantar unes patates o unes berces, nin pensar que tamos nun mundu onde pues algamar el finxu'l cielu a golpe de calcañu o pedal. Vamos tornar a la realidá apalpuñable del día a día. Y les idees felices, meyor pa les películes con final melgueru.
