Ya lo escribí dayures nesta bitácora. Adientrase nun fayéu ye tresllumbar les llendes d'otru mundu. Metanos d'elli yes pa raspiar la esistencia de diaños, xanes, busgosos o cuélebres. La solombra, los requexos, el ruxerrux de les fueyes o los regatos. Y los fayucos, relluciendo al sol como ñarros vellones doraos.Camín de La L.lamera altravieses viesques con fayes y acompáñate l'agua de contino. Un agua fresquilino, que taraza, pero que fai les delicies del gargüelu secañosu. Al llegar allaribón, vese'l maxestuosu tabayón franciendo pente les peñes. Enfrente, el garrapiellu de cases d'esti llugarín. Conservando delles les subidories esteriores o los fornos vieyos amestaos la la parede. Pa escontra'l final, un teitu asemeya vixilar la contorna.
El fayéu de La Enramada ye ún de los más meyores que tenemos na nuestra tierra, y afortunadamente inda tenemos abondos. La xubida ye pindia y casi dafechu a la solombra, pues les fayes espurren les cañes buscando la horizontal y en resultancia creen el so mundu particular y bisiegu. Cola orientación siempre al norte. A la vera del camín, los miruéndanos escuquen pente les fueyes, con un tamañu que malpenes algama a ser mayor que'l d'un arbeyu. Cuando algames lo cimero alcuentres bones representaciones de carrascos, escoba y xaranzanes, plantes de raigaños melecinales dende los tiempos reveyegos. Y a la vista apaez la braña de Mumián, col barcal, las ol.leras y los teitos. Unos cuantos yá esbarrumbando y otros esgonciaos dafechu. Otru grupu d'ellos, afortunadamente, siguen de pies y formen un conxuntu etnográficu prestosu.
Cruzando'l pueblu vaqueiru de La Peral, que conserva tamién unos pocos teitos curiosinos, entama una xubida non mui llarga pero sí enforma pindia. Aliendes un aire que t'abulta más secu, escurque pola cercanía de les tierres llioneses. El paisax que se nortia ye de lo más espectacular que se pue ver.
Les finques pa pastiar o segar tan llendaes con muria. Podemos observar zarros iguaos d'esta manera a esgaya. Y la sorpresa qu'atopes al aportar a lo cimero ye prestosa: rebaños bien grandes de vaques roxes y caballos pastiando n'axuntanza.
Allá pela Edá Media, controlar el pasu ente les tierres llioneses y asturianes al traviés del Puertu yera una xera apetecible. Preba d'ello quédenmos los muruecos del Castiellu del Alba. Engoláu nun picorotu escarpáu que talo paez más afayadizu p'añerar les utres que pa edificar nada, controla la rodiada dende'l so asitiamientu estratéxicamente impecable. Ves les fayes allalantrones, pero la carretera qu'esguila pal mirador qu'hai nel cumal ta llendada por castañales, cerezales, carbayos, bericios y, n'época afayadiza, dalgunes tribes d'orquidies autóctones. Dende'l mirador podemos otra vuelta agüeyar pa unos paisaxes memorables mentes sientes chiar los páxaros o cantar los grillos. Abaxo, alcuéntrase'l pueblu d'Aguino y más p'allá'l de Perl.lunes, con construcciones tradicionales, horros y molín incluyíos.
Pel antiguu camín a Veigas hai una sienda adaptada bien amañosa pa esparcer y ver ablanos, fresnos, ñozales, encines... Si'l día ta pa la mano, pues adicar nel cielu les utres. Y cuando tornes yá atapeciendo igual atopes dalgún esguil blincando pente les cañes de los árboles, o los esperteyos col so esnalar característicu. A la vera del camín, cola nueche yá anubriendo'l paisax, les gates de lluz allumen nos matos del camín. Ceguñen en cielu les estrelles y camientes entós naquello de la relatividá del tiempu, que somorguiáu per estos paraxes, esnidiase adulces, ensin priesa, supliendo abondo, como si los díes tuvieren pequí más hores qu'allá na villa d'au vienes como visitante.
