Tomar una pinta en chigre da pa muncho. El chigre siegue siendo un foru onde atopes lo que se cuez na cai, hasta muncho más fiable que los medios de comunicación qu'anden anguaño más que nunca al rau del peselbre que-yos da de comer.Pues taba yo güei na barra del chigre de turnu. Nuna mesa discutíen de política. Ún de los contertulios enfotábase no bien fecho que taba meter preventivamente na cárcel a dellos componentes del gobiernu catalán. Namás qu'otru contertuliu en soledá s'oponía al clamor españolista revestíu de barrotes carcelarios. Pa la mio sorpresa ún de los patriotes españolistes partidarios d'encaxotar a gafos separatistes catalanes participare nel so tiempu en movilizaciones obreres onde líderes sindicales acabaren deteníos y en cuartón. Quedé clisáu.
L'españolismu, que ye simplemete'l nacionalismu español, anubre tolo que se-y pon per delantre. Fai escaecer que l'Estáu Español ye ún de los más corruptos del mundu. Ehí tenemos los milenta casos asoleyaos hasta güei y los qu'inda queden por sacar a la lluz. Pero esi españolismu fai de crisol p'axuntar cabo d'elli a izquierdes (parte d'elles, pa ser xustos) y dreches, pa que faigan un exerciciu d'amnesia colectiva y pa qu'andechen na mesma dirección actualmente.
¿Y cuála dirección ye esa?. Pues la de recular cuarenta años y ponemos na antoxana del cambiu de réxime vivíu nos años 70. Pero pa peor. Non p'afondar nos cambios sociales, políticos y de conceición del Estáu que s'intentaron echar a andar daquella. ¡Ca!. Non. Pa tornar al ñeru'l dictador.
Cualquier persona demócrata y, en consecuencia, partidariu del estáu democráticu y de drechu que güeye los acontecimientos d'estes dómines tien de tar, a la fuerza, esmolecida. Reculamos a reblagos. Entainamos al pasáu predemocráticu. Y respiga pensar que los grupos minoritarios y demonizaos que nos encamentaben qu'esto de la cacarexada democracia española yera simplemente tardofranquismu nun yeren unos alloriaos inconformistes. Porque la trampa ta rescamplando y va ser que, desgraciademante, llevaben razón.
Anguaño la preocupación d'una probable mayoría social española -y asturiana- nun ye la corrupción xeneralizada, nin los recortes sociales, nin los paraísos fiscales. Non. La gran preocupación ye la unidá de la patria española a l'antigua usanza, esto ye, uniformista y enemiga de les identidaes territoriales, anque p'afitala haya que mandar a tostar guiaes al estáu democráticu y de drechu, anque pa ello haya que convertir y apoyar ensin regalladures a políticos corruptos, partíos corruptos, medios de comunicación vendíos a los corruptos, y mirar pa otru llau ante inxusticies sociales a magüeyu y un llargu etc.
Porque esa unidá patria sagrada xustifícalo too. Y si p'algamala hai que recular cuarenta años y sustituir los avances sociales llograos hasta güei por un reforzamientu descaráu de la dictablanda, bienvenío seya.
Y esto, señores, ye lo que cualquier persona que salga actualmente a la cai, que sintonice radios o televisiones, o qu'eche una güeyada a los panfletos propagandísticos amazcaraos de prensa independiente pue observar de siguío.
Tornamos al ñeru'l dictador. Tornamos al pasáu. Tornamos a la España propiedá particular d'un puñáu de castres que mangonien l'Estáu dende hai sieglos. La democracia, les llibertaes, les autonomíes, los drechos llaborales y ciudadanos, en definitiva, l'estáu democráticu y de drechu, fai agua escandalosamente nel Estáu Español nestes dómines que vivimos. Y la causa última, el megollu de tou esti desbaraxuste espantible llámase españolismu, notres pallabres, nacionalismu español. Esa ideoloxía rancia, golpista, totalitaria y enemiga de cualquier proyeutu de convivencia ciudadana dende cuantisimayá.
Asina que nesta entrada nun voi yá a referime a ideoloxíes rexonalistes o nacionalistes, drechistes o izquierdistes, nin a una riestra de conceutos más que puen tener el so foru de debate y decisión na marcación d'un estáu democráticu. Voi referime a que güei les sofitancies d'esi estáu supuestamente democráticu taramiellen delantre les nueses ñarices y lleven camín de que les sustituyan por un sucedániu del réxime anterior, suponiendo que lo que tuvimos hasta agora nun lo podamos calificar asina.
Y esi ye'l camín per onde nos empobinen eses monxures rancies y dueñes d'esti Estáu dende hai xeneraciones. Y l'alternativa rescampla hasta pa los más galbaniegos: o los demócrates verdá reaccionamos o vamos acabar como oveyes recluyíes na llende nós y escurque delles xeneraciones que nos sucedan. Tamos nun momentu críticu, históricu y vital pal diseñu del nuesu futuru.
Y eso ye lo qu'hai. Y lo que nun pase perhí, autoengañamos.
