Nun requexu
apartáu del Pozu'l Ramu hai una formación caliar pintada peles dos cares con
antropomorfos qu'al treslluz amuesen una escena sexual. L'entornu da-y la
solemnidá y la maxa a la representación. La reproducción del clan que garantice
la supervivencia. La xuntanza del humanu col animal que-y da alimentu. Dambos
comparten protagonismu na escuridá del refuxu maternu. La Cueva ye'l vientre de la
madre Tierra qu'abelluga y acorica a los sos fíos.Cruzando en pelondines, nun reblagu de milenios, atopamos otra vuelta cola Cueva. Nesti casu más reconocible pa los que triamos anguaño esti país de raigaños fondos. Esta vegada La Cueva ye un vientre que protexe del enemigu y pare una nación: Asturies. El vientre de Cuadonga, morada de Deva antaño y de La Santina anguaño. Pero convién que nun empixen les apariencies. Porque la veneración qu'ellí se fai nun ye sólo a la virxe, sinón tamién al sitiu. A la La Cueva y a La Naturaleza. Y equí entra n'escena la segunda madre del clan y de la nación: La Vieya.
La Cueva ufierta'l refuxu máxicu de les sos coraes y ofrez el so partu nacional. Pero precísase l'escaniellu qu'añe a la reciella. Que l'amorose cola ñublina, col orbayu, col aire... La Vieya, que señala col so arcu multicolor el final de la boriada, la bocana y el rellugu. Ella ye la que, otra vuelta, afalaga ya igua'l somantu afayadizu pa la vida. Un somantu onde espoxigar, escutruxar, facese adultos y reproducir el clan nacional. Torna la xuntanza humana cola animal, cola viesca, col ríu y cola mar. Cuando'l brañeru axorizáu esconxura a Xuan de la Borrina llogrando la so ayuda, ésti apaez acompañáu d'una muyer barbuda (la barba, atributu davezu de llonxevidá y sabencia), quiciabes un trasuntu de La Vieya, que fila la borrina nel so fusu inmemorial y tien el poder de facer qu'escample.
La Cueva Madre como abellugu y vientre qu'echa vida. La Vieya del Arcu como iguadora del trubiecu y la bayura vital. Dos sofitos ancestrales de la milenaria triba astur con una güelga inda marcada na nuestra alcordanza colectiva.
