Anguaño ye una finca pa pacer el ganáu. Ta zarrada de muria. Tien nun llau los muruecos d'una casa. Pa la vera del camín calzáu de piedra, úpense dos fayes centenaries. Les úniques qu'atopé en tol monte.
Cuando pela seronda ando a la gueta paso per delantre d'ella y alcuérdome de lo que me cuntaren cuantisimayá. Ellí casare un antepasáu míu con una moza d'aquella casa hoi esbarrumbada y marcharen pa les amériques. Colos años sumióse-yos el rastru.
D'aquellos tiempos a l'actualidá dio munches vueltes la historia: pasaren monarquíes, dictadures, repúbliques, revoluciones, constituciones... Emigrare xente alluendi pa nun tornar y viniera xente d'otros sitios pa quedase.
Pero, magar lo anterior, la Bornaína Santiago sigue anguaño ehí. Cola muria cercándola, la casa esgonciada y les dos fayes centenaries a la vera del camín calzáu.
Y pienso que ye mui importante que cuando caleye pel monte siga pasando al llau d'ella. Porque considero que mentes queden bornaínes dayures, les nuestres raíces van siguir allancaes na tierra.
Y eses raíces son les que nos faen reconocenos, individual y colectivamente, al traviés de l'alcordanza y les que nos dan l'alimentu pa empobinar a la busca del futuru.