La fayona del busgosu.

Na viesca que s'espurre penriba'l llugar llangreanu de La Ponte de Turiellos, ellí onde dicen les cróniques que s'axuntaben los vecinos en conceyu a toque de turullu, ábrese un claru. Nuna campera arrodiada con muria, pa la parte d'abaxo que llenda col camín, atópase una faya descomanada. Un exemplar maxestuosu y centenariu de faya que s'alza pa contra'l cielu abriéndose en dos brazos como queriendo algamar la eternidá. Sorprende y abluca'l so magníficu estáu de conservación. Nin el rayu, nin el fueu, nin la mano de la mala xente fixo mozqueta nel so tueru y rames. Cásique un milagru.

Pero yo sé del secretu qu'abelluga esta fayona. Y ye que lleva siendo curiada desque guañó d'un fayuquín pel últimu busgosu del llugar. Un busgosu pervieyu, mochu, abangáu polos años y coxu pol mor del tiru furtivu d'un cazador hai cien años. Dacuando, préstame averame pellí pa echar una rocada col mio amigu. Arreblagamos la muria y arrecostinámonos a la solombra de la faya pa falar de los vieyos tiempos, de la vieya xente y de los vieyos dioses. Dempués despidímonos y saludamos a la nuestra amiga que nos manda un besu a la so manera, xiringando los sos brazos y afalagándonos con un airín prestosu que nos reconforta nos díes chornosos del branu.

Pero confiésovos qu'ando esmoleciu. Y ye que'l mio amigu encamentóme va tiempu qu'anda percansáu de la vida terrenal y que-y entra cada vegada más fuerte'l rixu de retirase al olimpu de los mitos de la manera en qu'avecen a facelo: sumiéndose por encantu. Pienso que si esto asocediere qué diba pasar entós cola fayona. Si l'acutiría'l rayu, amburaría'l fueu o si'l so troncu centenariu acabaría baltáu pola zuna de dalgún humanu desaprensivu y foín.

Asina que me tengo propuestu como un llabor prioritariu convencer al mio amigu busgosu a que siga ente nosotros milenta años más. Comprométome a visitalu too darréu pa que nun- y vague la so esistencia terrenal. Y que la vieya faya siga ehí per munchos más años y xeneraciones como un tótem que recuerde a los naturales d'esta pola llangreana los tiempos en que los antiguos s'aconceyaben pa encarar xuntos el destín a toque de turullu.