jueves, 1 de agosto de 2013

La nuestra mar.

La nuestra vinculación cola mar vien de vieyo, como nun podía ser d'otra manera por aciu de pertenecer a un país atlánticu. 

Les nuestres relaciones colos pueblos del atlánticu européu tán constataes per sieglos. Unes vegaes comerciales. Otres non tán amistoses. Pero relaciones vía marítima que dexaron constancia na mesma toponimia de nuestro (bretones, balandrán...). Tampocu nun dexa de llamar l'atención que'l nome del primer rei asturianu, Pelayu, tenga un aniciu marín evidente.

Dempués col pasar del tiempu talo paez que fuimos dando'l llombu a esa vecindá atlántica como si más allá del finxu'l cielu qu'observamos dende la costa nun hubiere casi más nada.

Avecemos los nuestros güeyos ya'l nuestru pensamientu a nortiar pa la meseta ya tamién pa lo mediterráneo. La pervieya relación atlántica quedó como apostalgada y podemos escuchar, con tola naturalidá del mudu, a xente nacío na mesma mariña d'esti país considerase mediterráneo.

Lleguemos a un puntu en que lo atlántico figúrasenos como ermuno de lo estranxero y lo peninsular lo xenuino de casa. Ensin cuestionar les clares bases históriques de lo segundo, camiento que, polo menos, esi plantegamientu ye más que discutible. Y pienso que nos tiempos actuales, onde esti Estáu al que pertenecemos cada día esbarrumba un poco más empozáu nunes coordenaes culturales ayenes a nós y con un proyectu políticu "común" qu'apodrenta ente corrupteles, echar la vista al norte pue ser un exerciciu especialmente afayadizu.

Porque los asturianos llevamos tiempu abondu cayendo en barrena d'una manera imparable. Y un de los milenta aspectos d'esa cayida ta en que, ente les pérdides que vamos dexando como buelga llastimosa nesti camín a nenyures, ta la del nuestru norte atlánticu. Sí, tamos perdiendo, si nun lu perdimos yá, el norte. En sentíu metafóricu, cultural y tamién físicu. Escaeciendo esa mar atlántica ensin la que nun ye posible pescanciar correctamente quién somos nin d'ónde venimos.