Tán faciéndo-y daqué na cara a una paisana y diz que la van dexar "como un guirriu". Metanos un cascu urbanu crúceste con un paisanu en madreñes. El burbús del chigre france cuando un paisanu arranca echando una tonada. Nun llugar de ringurrango sientes a dos veceros falar asturiano bien curioso. Na corrada d'un colexu entamen un amagüestu y los rapacinos lleven na cabeza unes monteres de papel. Una madre comenta que lleva al neñu a clases de gaita. Nun puestu del mercáu ves bolles d'escanda...De los tiempos que conocemos el discursu de qu'Asturies muerre. Que los rasgos culturales propios de so esboróñense y despíntense hasta facese irreconocibles. Que son otres llingues y otros vezos lo que güei-y cuaca a la xente. Y nun ye que too ello seya mentira. Hai esbarrumbe. Hai un dir picu abaxo que se restrexa dende cuantayá...
Pero tamién hai cultura y llingua propies alitando enagora. El desaniciu milenta vegaes anunciáu nun se perfixo inda. Dicho d'otra miente, ye una evidencia qu'anguaño puen observase, dayures, los rellumos de lo que foi y tovía ye esti país.
Y ehí tán el retu y la xera que nos finquen a les xeneraciones qu'actualmente heredemos esta tierra. Enfotanos en qu'esos rellumos nun amortezan. Pero non sólo eso. Tenemos delantre'l descomanáu retu y la perimportante xera de dir recuperando lo qu'esboroñare, lo que quedare nel olvidu, lo que se sumiere tiempu atrás y, xunto colo que llegó a nós y les nueves aportaciones que seyamos a amestar nel presente, da-yos proyección nel futuru.
Podemos entruganos entós: ¿pero ye eso posible?. Esta identidá esfarrapada en bien de casos qu'heredemos ¿tien igua?. La mio rempuesta ye que sí que la tien. Ello, claro ta, siempre que pongamos voluntá y enfotu nello. Desterrando definitivamente esa indiferencia y esi desdexamientu que llamentablemente y davezu amosamos hacia les coses nuestres mientres arranamos como paletos pampirolos por tolo que venga de fuera como si, por esi sólu fechu, yá fuese meyor y superior. Aventando lloñe'l claru complexu d'inferioridá que nos enguedeya ya inmoviliza tantes vegaes.
Sí, miániques. Ye posible afitar los rellumos qu'entá queden d'esti país y convertilos en tou un rescamplíu qu'allume y guíe'l camín de siguir conservando y utilizando les nuestres erbíes culturales a les xeneraciones futures de nuestro. De nosotros depende facelo posible y nuestra ye tamién la decisión de puxar por echar arriba toa esa bayura patrimonial cultural y llingüística heredada o dexala sumise, definitivamente, nel abandonu.
