Acoyendo la pareya caleya alantre canta'l carru. Acullá ruxen esquilones. Allalantrones siéntese cabruñar. Esparde'l so ruxerrux la viesca. Siéntese'l chóquele-chóquele d'unes madreñes. Y ayures la xera diaria: catar, llendar, sechar... Nun ye un pasáu remotu dalu. Casi que ye l'ayeri mesmu de nuestro, d'abondes families de nós. Hai un pasu qu'abonda xente nun ye pa dar. Camuda pa ellos nun reblagu que los esbraga. Preséntase-yos como un abismu tarrecible que los atarraquita de medrana. Entós acurúxense. Nun escaecen pero puxen por aparentar qu'escaecieren. Que nun diba con ellos. Que son puros urbanites. Villandiegos, polos y amnésicos a costa fecha.
Aporta entós el refugu de l'alcordanza y l'escaniellu. De la lleche que cataron y de lo que mamaron. De la llingua que falaron ya inda sedríen a falala si la llerza a revelase como lo qu'en realidá son nun fuere una güestia espantible, una manona que los aforfuga na nueche quitándo-yos la fala materna, la cultura de los suyos y la vergoña.
Ente los que lo vivieron y anguaño-yos da perceguera tresmitilo a los fíos arrenegado d'ello y los que yá nun lo vivieron pero heredaron esi autoodiu son una lexón, una brañada espantible, un ensame gafu que s'abelluga no foriato arrenegando de lo propio. Desertores del llabiegu, del somantu que los añó, de la tierra que los alimentó, de la llingua llariega, de la fonte que solivió'l so secañu.
Una historia murnia que taraza les vides y enfotos d'enforma xente nesti país. Porque vivimos nel país de los avergonzaos de lo propio y acomplexaos pol rescamplar falsu de los bixos que-yos xiringuen ante los güeyos los espertos en tresnar suaños falsos y realidaes podres.
Y perende abeyen n'ayén, voltiando'l llombu a los sos raigaños, naguando por fundir otros raigones nuna tierra que quixeren fuere anovada esborriando tou escatafín del pasáu, pero que sigue alitando, porque sigue siendo endagora la de los antiguos, magar col pusu yá mui feble. Y esa ye la so conderga y penitencia. Podrán enchipase y presumir de guiar un coche pimpanudu, falar "fino" y aparentar ringorrango, pero no fondero de la so conciencia persaben que dayures, nun requexu verde y afalagáu pel sonsón de pimpanes y regatos, foron unos de tantos que caminaron sintiendo cantar un carru.
