Un de los primeros post d'esti blog dedicáre-ylu a la nieve. Esi fenómenu meteorolóxicu que fai posible tener meyores reserves d'agua pa cuando'l sol entame a calcar de magar la primavera.Encamiéntennos dayures dellos medios d'información de lo sollertes que tenemos que tar cuando s'avecina una nevada. Nun voi retrucar al tema de la prudencia nesti asuntu, pero paezme que dacuando talo paez que nos animen a refugar esos falopos que cubren la nuestra tierra de blanco cuando'l nuberu trai la ivernada.
Y non. Que nieve ye bono y necesario. Porque, cenciellamente, ye'l ciclu temporal del llugar onde vivimos que tien les estaciones bien marcaes. Lo gafo y tarrecible ye esi tiempu que nos cute a vegaes y que nos invita a andar en mangues de camisa en plenu iviernu. Eso sí que fraya árboles, reserves d'agua y hasta la nuestra propia salú.
Porque esto ye Asturies, una tierra de la que presumimos davezu pol so verdor. Pero que bien de xente arreniega del so clima poque llueve o nieva escaeciendo que ye precisamente eso lo que la fai verde y con toa una bayura vexetal anubriendo'l so paisaxe. Asina que cuando toque dir escolforiáu y n'alpargates vase y cuando cuadre andar bien abrigáu y con barayones pues tamién.
Viniéronme estes llinies a la cabeza porque mirando al traviés de la ventana observé qu'entamaben a esproñar unos falopinos neto a gotes d'agua blanques. Aportó güei la nieve, adulces, sele, feble, como nun queriendo meter ruíu col so aprucir a la vallada. Arreciará abondo más fuerte pal monte, los collaos y los mayaos. Ye bono que nieve. Fai falta que temos precavíos nes zones onde trapie fuerte, pero persabiendo que les molesties que pueda ocasionanos agora va devolvénoslo n'agua y verdor a la vuelta d'unos meses.
