
Camiento que los collacios que pasáis dacuando per esta viesca yá tendréis reparao abondo na semeya qu'ilustra'l mio aspeutu de xanu.
Pues bien, esti dibuxu nun ta puestu ehí a voléu, nin porque me paeciere simplemente simpáticu o afayadizu, que me lo paez, pero hai inda más. Ye una calicatura que fixo David Shankbone en 1.852 pa ilustrar la lleenda del "xudíu errante".
Y ye qu'atalanto yo que ye un dibuxu con un títulu amañosu pa facer un xuegu pallabres colo que nos ta pasando anguaño a aquellos que deseamos, una cosa tán simple y tán cenciella, como la d'usar la llingua asturiana en cualquier sitiu y circunstancia dientro del nuestru propiu país: Asturies.
Porque lo cierto ye que los que queremos usar davezu y con tola normalidá esti idioma camudamos por ello nuna xermandía d'asturianos errantes, de vagarientos na nuestra propia tierra, en busca d'un sitiu onde poder afayanos y ser unos ciudadanos normales, y non un colectivu de segunda, marxináu y que tien qu'entamar tou un esfuerzu diariu d'arreblagar pilancos si queremos ser, llingüísticamente, nosotros mesmos.
Poro, arrano como tantes collacies y collacios namoraos d'esta vieya llingua, por que col esfuerzu arrogante acordies coles posibilidaes de cadún (tolos graninos de sable qu'apurramos son igualmente importantes), llogremos dalgún día, y d'una vegada por toes, pasar de ser asturianos refugaos y errantes na nuestra propia casa a ciudadanos y ciudadanes d'Asturies con plenos drechos llingüísticos.