Cantaben los bolos un son murniu al cutilos nel castru. Aquella tarde naide nun falaba. Nin los xugadores, nin el piñu xente que siguíen la partida taben de gracia pa nada.
Yera na tarde nubla y sele la última partida na vieya bolera. Más de cien años vieren xugar a la xente del pueblu. Pero aportare la hora d'esborriar aquel requexu anticuáu pal divertimientu per otru acordies colos nuevos tiempos.
Siguía'l sonsón de la madera metanos el silenciu que s'espurría como una llábana xelu. Naide nun llevaba la cuenta de los bolos que facía caún. Aquella xornada eso yá nun importaba un res...
(................................)
Malpenes pasare un añu de magar la última partida y el llugar de la vieya bolera yá taba ocupáu pola nueva xente que trayía'l progresu a recostines. D'un bar permodernu remanecía un ruxerrux que se sentía dende bien lloñe'l día de la inauguración. La gran pantalla panorámica de tv diba ser el centru de toles güeyaes d'entós pe endelantre y la xente aperiada con gorros y bufandes esparabaniaba y glayaba clisao nella.
Un lletreru descomanáu y allumáu con colores rescamplantes daba la bienvenida a los veceros:
[Peña Madridista "Bar La Bolera"].
