Tan avezáu y seguru anda'l ferre de la inxusticia de cazanos que yá lo fai cuando-y peta ensin falta de quitar el caperuchu.
Tán avezaos y seguros tamos nós de ser palombes, qu'esnalamos desdexaos esperando a que seya otru'l qu'acabe nes sos garres.
Porque nosotros mesmos escoyemos a costa fecha'l destín de ser palombes, magar lu amataguemos cola mázcara de la imposibilidá de camudar les coses y de la resignación.
Y too ello pudiere ser, guapamente, falso. Pues allúgase nes nuestres vides, enfotos y xuntanza'l potencial de convertinos en cetreros que faigan comer al ferre na nuestra mano.
(PD: soi consciente qu'esti post ye pura utopía, pero dacuando ta bien falar d'elles)
