Yera'l mes d'Ochobre un sábadu pel atardecerín. Los tres rapazos esmuciéronse, callandino, pa la güerta Fausta y arrampláron-y con una calabaza dexándola bien escondida pal día siguiente.
Yá de domingu entamaron la xera. Fixéron-y un furacu circular na zona'l rau y empezaron a agüecala. Dempués tarazáron-y tres güecos triangulares, dos pa los güeyos y l'otru pa la nariz. Una media lluna colos cuernos p'arriba yera la boca onde espetaron cachos de paliyos pa igua-y los dientes. Llantáron-y per dientro un cachu vela y yá taba tresnada la calavera.
Col atapecer del día amatagáronse nun requexu'l camín que llevaba a la fonte onde avezaben a dir por agua los del llugar. Aquel día taben de güevu. Un puñáu rapazuques enfilaben camín p'alantre parlotiando gayoleres. De secute, empieza a xiringase una sebe, xube una pantasma redonda echando fueu per güeyos y boca y, ente rinflíos y gufíos, siéntese burbusar aquella vozona d'ultratumba: "¡Andái de día, que la nueche ye mía!".
Faltó-yos tiempu a les guah.aques p'aventar calderos, perder madreñes y, ente glayíos, berríes y dalgún qu'otru raspionazu escontra'l bardial, salir xispiando pa casa. Al poco, aportaren muyeres y homes con palos, fesories y tolo qu'atoparen a mano pa contra'l sitiu onde s'apaeciere l'aquello. Pero nin rastru de gufíos, xorrascaes, nin bisarma dalguna. Total, qu'arredonando pa casa.
Al día siguiente foi mui comentáu en tola rodiada aquel sucesu. Coses de rapacetos, seguro. Tamién dalgún vecín tuvo que sentir los llamentos de Fausta por cuenta unos folganzanes -"¡la cuna que los añó!"- que-y furtiaren de la güerta una calabaza guapísima.
