Tiénennos bien garraos pel ñarigón, mialma. Pa que nun truñemos, nin esporitiemos, nin siquiera nos ximielguemos.
Tenemos bayura d'erbíes inmovilizantes: torgues, mancornies, arcoxos... Y en resultancia pacemos mansolinos na llende que nos tienen preparada. En realidá llevamos paciendo nella cuantayá. Y tán avezaos tamos a ello que cásique se nos escaeció cómo pue ser la vida ehí fuera, pacullá del barganaz.
Ya'l casu ye que nun somos a esmucinos de tantu corripiu y de tantu amu llendándonos darréu. Pasa'l tiempu y pínguennos los años enriba los llombos como una pimpana qu'enxamás dexa d'esquitar. Yo albidro qu'hasta nel nuestru más fondu subconsciente tamos como daos y ensin ser pa escurrir discursos nin postures alternatives verdá a los de los que nos frayen.
Pero quiciabes una de les claves qu'afiten el nuestru murniu destín vagarientu na nuestra propia tierra seya qu'esos sucos, eses fuércigues, eses muries, eses llendes y tola carrapotada de tarecos que propicien que nos tengan perbién garraos del ñarigón son en bona midida ferial... nuestru.
Miániques, esi ye'l problema principal. Nosotros somos los primeros qu'iguamos tou tipu de torgues que nos impiden avanzar. Los que col nuestru cainismu y la nuestra actitú revieya d'aneciar nos erros y d'autocomplacencia no impotente apurrímos-yos a los que nos mayen tol lluriamen pa que lleven a cabu'l so llabor.
Tal paez que'l ñarigón nun nos mancare. Realmente difícil de pescanciar.
