Fina un añu vieyu y pica a la puerta otru nuevu. Doce meses que son una nueva oportunidá pa iguar lo desiguao y pa intentar llantar el ramu en dalguna andecha de les pendientes.
Poques hores falten pa que'l guirria y los xinetes aguilanderos cumplan cola tradición allá per Ponga, averándonos asina esi caricós encesu de les nuestres tradiciones más ancestrales.
Tamién na viéspora que ye güei cúmplese con otra tradición. La d'echar nun cántaru papeles colos nomes de mozos y moces del llugar pa sacalos emparexaos. Pero dalgunos van quedar en cántaru, que nun cuadren los xuncimientos pa toos.
Quedar nel cacíu por aciu de la fortuna nun tien remediu dalu y queda resignase namás.
Lo malo ye cuando se queda por voluntá propia. Por un deséu absurdu de buscar la soledá y abellugar no escuro, no invisible.
Y esi ye ún de los nuestros principales problemes. Préstanos quedar nel cántaru escondíos de la mano del destín que vien ser como nun querer dir nenyures.
Si pa esti añu que va entamar en poques hores punxéremos la voluntá y l'enfotu de salir a la lluz y facenos d'una vegada visibles, sedría una de les mayores y meyores noticies que nos podríamos regalar.
Y esa posibilidá depende, en bona midida, de nosotros.
