El xanu ya'l pataricu.

Siempre sentí cuntar en casa qu'un tataragüelu de mio, campeón de tiru con gomeru por más señes, viviere axorizáu de mozu por culpa d'un pataricu.

Cuando'l xigante llegáu d'acullá de la mar aprucía per onde vivía'l xanu, ésti tenía que-y apurrir lleña pa qu'escaleciere y da-y abonda comida y bebida pa que se fartucare y matare'l secañu.

Notres ocasiones namás que'l mio antepasáu acollumbraba al pataricu fuxía a empozase na viesca dexando-y la cueva onde vivía al mangullón pa que s'instalare nella tol tiempu que-y petare mentes el probe xanu aterecía de fríu lloñe del so abellugu.

Llegó a ser tan desesperada la so situación qu'un día convencióse que nun pagaba la pena siguir viviendo asina y que más-y valía morrer en manes del pataricu qu' afogase tola vida na llaceria.

Asina qu'un día que taba nortiando vió llegar al xigantón y salió-y al pasu. Púnxose delantre d'él coles piernes abiertes, los brazos en xarres y tolo espurríu que pudo echándo-y les güeyaes más gafes que foi quien. De sutrucu, el pataricu pensó n'estrapayar a aquel insolente ñarru d'un pisotón ensin más contemplaciones. Pero dempués foi afalándolu un pensamientu tenebrosu. Camentó qu'aquel comportamientu del xanu que tenía delantre podía debese a que tomare dalgún beberaxu que lu dotare d'estraños poderes y que si lu atacaba igual ponía en peligru la so propia vida. Esti pensamientu entamó a espolletar tanto nel so maxín qu'empecipió a sentir un mieu decomanáu y unos temblores tremendos. Entós dio media vuelta y salió a carrenderes d'aquel llugar pa nun tornar enxamás.

Y ye qu'abondes vegaes lo que creyemos que ye una demostración de valor y enfotu por parte de los nuestros enemigos nun ye otra cosa que'l reflexu de la nuesta escesiva cobardía y falta de decisión que nos fai ver xigantes invencibles ellí onde quiera que miramos.