Yera Josefona una tía de
mio güela materna. Cuntaben d'ella que yera muyer de xeniu y echada p'alantre.
Ello ye que taba un día Josefona llavando la ropa nun llavaderu públicu d'esos d'antiguamente cuando se-y cozcó otra muyer.
A lo que paez, aquella otra muyer avezaba a llavar la ropa xusto nel sitiu u taba Josefona, asina que dirixéndose a ella díxo-y nun tonu finu y diplomáticu:
-Oiga, señora, esa piedra donde está lavando es mía-
Al escuchar aquello, Josefona miró a la muyer de llau y retrucó-y:
-¿Que la piedra ye tuya?. Pues si la piedra ye tuya, entós...¡arríncala y llévala!-
Y siguió a lo suyo tan guapamente.
Tiempu dempués, Josefona foi una de tantes muyeres y homes que naquelles dómines emigraren p'América. Nunca nun tornó p'Asturies y acabó perdiéndose-y el rastru allalantrón nel continente americanu.
Como curiosidá, conservo una factura emitida al so nome, del añu 1.910, d'un comerciu llangreanu onde comprare unes colches y unos pares de botes. Nun sé si la compra se trata d'una casualidá o si formaba parte del axugal qu'axuntare pa embarcar, pues desconozo l'añu que lo fixo.
Quién-y diba dicir a ella que, munchos años dempués, un descendiente de la so familia diba dar a conocer aquella anécdota al traviés d'un inventu del diañu llamáu blog o bitácora.
