-¡Rediós, que nesta casa nun se ve gota!. ¡Apúrrime'l candil, Cesário!--¡Cá!. ¡D'apurrir candiles nada, Xuaca, que-y queda poca mecha y l'aceite revenío de freír qu'usamos dexa la casa con un fedor a pescaízu rancio qu'hai qu'andar con pinces nes narices...!-
-¿Entós qué quies que faigamos, que zapiquemos y nos escorniemos, ho?-
-Yo nun quiero nada. Lo que tenemos que facer ye fixanos y andar con procuru pa evitar accidentes-
-Pero vamos ver, Cesario del alma, ¿por qué nun prendemos una migayina la lluz, hom?. ¿Tantu gastu ye?-
-Sí ye gastu, ne, sí ye gastu. Y cola xuba de la lluz que nos acaben de llantar en tol llombu tenemos qu'escoyer: o comemos o nos allumamos. ¡Y habrá que-y dar prioridá a la comedera, digo yo...!-
-¡Alabao, alabao!. Y ¿ qué vamos a tar allumándonos cola lluz de la lluna, ho?-
-Pues sí, Xuaca. Estos díes tamos de suerte porque hai lluna llena y ta'l cielu escampláu. Asina que teniendo bien xubíes les persianes podemos aprovechar bien la so lluz y de pasu aforrar-
-¡Ai, mamina, tu vas matame, Cesario!. Y yá que yes tán llistu, ¿pues dicime cómo nos vamos allumar en cambiando la lluna?-
-Pues como soi tán llistu como tu dices, yá lo tengo tamién previsto. En cambiando la lluna, tiramos unes colchonetes na cocina y llevamos unes bacinilles pa facer ellí la vida. Porque nun sé si cayisti na cuenta que delantre la ventana hai una farola del alluntamientu que nos vien de viciu...-
