Siempre sentí de rapacín aquello de que me diben trayer un corriverás. Pero nunca fui pa velu, porque enxamás aportaba.Davezu venía xuníu a un datu. Tenía unos cascabelinos atrás. Tamién dicíen qu'andaba p'alantre y p'atrás. Entós la mio imaxinación esnalaba tratando de da-y forma a aquel oxetu que naide describía cómo yera en realidá y tamién escurriendo ónde podría atopase.
Al dir espolletando pescancié qu'aquello yera un cuentu, una engañifa que nun esistía. Asina que dexé d'enfotame n'atopalu dalguna vez.
Pero ello ye qu'un día, nun va tanto, camudé d'idea. Camenté que'l corriveras podía esistir daveres y entróme'l pruyiciu de dir buscalu yo mesmu, yá que yera la única manera afayadiza de dar con él.
Púnxime entós a imaxinar ónde podía alcontrase y qué forma tendría. Si taría cerca casa escondíu como una ayalga, o si habría qu'empobinar acullá perlloñe a buscalu a dalgún requexu alloñáu de dalgún continente.
Y foi entós, somorguiáu nestos pensamientos, cuando miániques que di con él. Sí. Atopé'l corriverás dempués de munchos años. En realidá tuviérelu siempre comigo.
Porque'l corriverás forma parte de la nuestra imaxinación. La capacidá de dibuxar na mente coses que nun tienes delantre. Y la forma que tien ye aquella que cadún seya quien a dibuxar. Esi ye. El ser quien a esnalar a los confines del mundu ensin falta de movete d'au tas, de texer histories, de pensar qu'hai daqué más dientro de nós a parte d'adaptanos amomiaos a los aconteceres del día a día apalpuñable.
Poro, anímovos a que vosotros tamién busquéis el vuestru corriverás. De xuro que lu vais atopar, siempre que seyáis quien a suañar, a imaxinar y enfotavos por algamar, viaxando en pelondines, otros mundos que naide vos pueda arrampuñar.
Porque imaxinar otres realidaes y otros mundos ye un requisitu imprescindible pa poder daqué día iguar esa realidá na que vivís, pa cambiar esi mundu nel que bien de vegaes vais al aldu, pa esmucivos d'esa rutina cargante que tantes vegaes vos da perceguera.
Pues ¡avanti!, como dicen los pixuetos.
