Esti mes d'Avientu
cellebremos la festividá de Santa Llucía. Y con ella'l solsticiu d'iviernu
que llanta'l finxu en que la lluz empicipia a
apoderar a la escuridá. Yá lo diz el refrán:"Per Santa Llucía, mengua
la nueche y crez el día".Tamos somorguiaos nun tiempu au'l sincretismu relixosu asturianu qu'heredemos de les dómines del Reinu Asturianu apruz otra vuelta ente nós.
Ponemos nacimientos y belenes. Pero echamos en llar el nataliegu que nos alluma y escalez recordándonos al sol que ta acabante de nacer.
Vendrán los Reis Magos d'Oriente a poner o cagar los xuguetes que-yos tan pruyendo a los rapacinos cuantayá. Y regalos a los que yá nun son tan rapacinos.
Y tamién entramos nes mazcaraes o antroxos d'iviernu y nos aguilandos. Con unos guirrios que s'esparden pel continente recordándonos, escurque, un vieyu sustratu común d'allá de los tiempos.
Nació'l sol y va nacer el fíu del dios cristianu. Allugámonos nel iviernu. Apretará'l fríu y la ñeve cubrirá dayures les picorotes de les cumes.
Hai un cantar asturianu que diz "Santa María/nel cielu hai una estrella/qu'a los asturianos guía". Pues que nos guíe p'afayanos nel añu nuevu que yá escuca n'horizonte.
