L'agua del banzáu cayendo en tabayón movía'l machucu que cutía con un son constante. La fragua taba bien encesa y abarquinada. La yuncla amosaba les mozquetes de milenta forxes. Y la de güei yera una más que se diba perder somorguiada nuna riestra d'elles interminable...
Pel camín avanzaben dos homes pa contra la ferrería. Ún, de barbes blanques y llargues y de güeyos argutos, garraba al otru, que caminaba nerviosu y aforgugáu, per un brazu. L'home nerviosu avanzaba como zapicando y llevaba nes sos manes una caxa de madera ferrao. La puerta de la ferrería taba abierta y entraron.
-Equí vengo con esti home-dixo'l paisanu de los güeyos argutos-.
-¿Trailo?-entrugó con indiferencia'l ferreru-.
-Sí-tornó a responder el que traxere al home nerviosu-, tienlo nesa caxina de madera ferrao que lleva nes manes-.
-Pues que me lo apurra y entamamos-dixo'l ferreru espurriendo pacia ellos una mano-.
L'home nerviosu apurrió-y entós la caxina al ferreru que l'abrió y xuxurió xingando la cabeza afirmativamente:
-Bien, bien. Bramente ye mui guapu. Bultable, con bien de seches, bon material... Podemos facer un bon llabor con esto...-
-Y ta en perfectu estáu. Empleguélu abondo y ta bien nidiu y nada ferruñentu pol usu, como usté podrá comprobar guapamente-atrevióse a tatexar l'home nerviosu-.
El ferreru mirólu con un xestu de despreciu y nun-y contestó. Sacó de la caxa'l conteníu, calentólo na fragua y asitiólo sol machucu qu'entamó a cutilo hasta que foi camudando l'aquello nuna especie de baniella llarga y achaplada. N'acabando la primer parte del procesu, foi pa la fragua y la yuncla onde entamó a trabayar sobre la pieza hasta da-y la forma d'un arcoxu. Al acabar el trabayu, miró'l resultáu y sorrió:
-¡Bien!. ¡Yá tenemos otru más...!.-
Dempués dio-y l'arcoxu al home de les barbes blanques que lu metió na caxina ferrada apurriéndo-yla al home nerviosu.
-Yá pues colar-espetó-y con voz arrestellada y segura-.
L'home nerviosu, cola caxina otra vuelta nes manes coló entainando y ensin gorgutar.
Solos na ferrería, l'home de los güeyos argutos ya'l ferreru miráronse un ratadín entientes. Dempués, el ferreru faló:
-Yá tenemos otru pensamientu críticu achapláu y convertíu n'arcoxu pa torgar que puedan movese les idees llibremente-
-Pues sí, amigu ferreru, otru más- respondió con un biecu cómpliz l'home de los güeyos argutos-. Y van una carrapotada d'ellos nes últimes feches. Al ritmu que lleva'l negociu vamos tener qu'ampliar...-.
-Probablemente... probablemente...-afirmó'l ferreru llevando una mano al cazu mientres miraba como clisáu pela puerta la ferrería-.
Allalantrón, l'home nerviosu malpenes yera un puntu casi qu'invisible, un llixu desapercibíu ya insignificante, confundíu cola muga naquella tarde buxa...
