Yo vi la mar enchipase, ya'l faru allumar pa guiar a los navegantes, y la espuma arruxidar pallabres de Neptunu pelos bufones.
Yo vi pacer nes brañes al ganáu; a los ferres, les aigles y les utres peñerar pelos cumales, y al pastor esconxurar axorizáu nel vientre de la borrina.
Yo vi los valles y les vegues verdes, les viesques de fayes y carbayos, los texos milenarios, ya'l güeyu l'agua de milenta fontes gorgolitiar pente'l mofu ya'l felechu.
Yo vi a Taranis nel Monsacro, a Lug nel Naranco, a Belenos en Ponga, a Deva en Cuadonga, y a los xamanes sidros arreblagando la cogoruta l'Urriellu.
Yo vi al nuberu, a les xanes, a los trasgos, a los diaños, a la güestia, al pataricu, al cuélebre, al busgosu...
Too eso vilo yo y abondo más qu'inda recuerdo, nun vieyu país d'esti mundu onde un osu mató a un rei y onde los xanos buscamos el nuestru postrer abellugu.
....................................................................
(Apéndiz de fin d'añu).
Magar lo que se fai ye celebrar la entrada del añu cuando suenen les doce campanaes el día 31 d'Avientu, yo, como xanu que soi, espero un pocoñín más. Celebro la so entrada cuando'l Guirria sal a facer el so percorríu siguíu de los xinetes aguilanderos allá per San Xuan de Beleño en Ponga. Ye entós cuando salgo a la puerta del mio caborniu y grito al alto la lleva:
"¡Ih.uh.ú!. ¡Salió'l Guirria!. ¡Entró l'añu!."
Asina que casi yá na viéspora de qu'eso asoceda, voi deseavos que l'añu 2.011 vos apurra un bon aguilandu y que vos pinte afayadizu.
¡Heba salú!.
