La semeya qu'ilustra esta entrada ye d'un grabáu del sieglu XVIII tituláu Topografía Devota de Cuadonga. Nél rescamplen dos datos.
El primeru'l topográficu informándonos cómo yera'l llugar naquelles dómines y la capiella en forma d'arca madera que s'engolaba na cueva y qu'amburó en 1.777.
El migoyu ta na parte devota. Apaecen afinoxaos cabo la virxen, Pelayu y Favila afataos con armadures fuera d'época.
Xuncir el llugar marianu a la monarquía asturiana nun tien nada raro. Col pasu'l tiempu'l Reinu Asturianu perteniciere al corriellu de reinos cristianos y ye normal. Hasta equí tamos moviéndonos dientro de la nuestra propia historia y del nuestru pasáu.
L'enguedeyu ta en que pudiéremos alcontranos tamién énte una representación del mitu'l cuadonguismu, perconocíu dayuri y que nun fai falta describir. Los asturianos como salvapatries ayenes. Un mesmu raigón que pue pasar de nutrir l'árbol de la nuestra identidá colectiva a facelo d'otru ayenu y hasta contrapuestu al nuestru propiu ser identitariu. Cuestión de quién escriba y con qué intereses la historia.
Esa misión de salvapatries ye un ropiellu qu'endolca tola nuestra historia. Resalvando a Gonzálo Peláez d'imposible encaxe na mesma y a Urraca. Pero pa eso esiste cuantayá una melecina afayadiza: l'escaezu ya'l tapecimientu.
Reculando más allá de los sucesos de Cuadonga hai una época que me fai últimamente rir pola so ridiculez. Ye esi enfotu perpolíticu y marutáu d'arqueolóxicu que fai rescamplar lo romano en tolos llaos. Das-y una patada a una piedra y salte un romanu con cascu, espada y sandalies.
Como equí cada vegada que s'avanza na investigación arqueolóxica afítase la importancia de lo prerromano, otra vuelta a tapecer y escaecer. Paralízase La Carisa, mándase pa un mechinal lo atopao na Campa Torres, etc.
En cualquier etapa que pescudemos, el finxu que guía les actuaciones siempre ye'l mesmu. Los asturianos pasemos de ser unos romanizaos exemplares a salvadores tamién exemplares de la gran patria mesetaria. La nuestra misión sagrada ye la de ser unos salvapatries irredentos de lo ayeno.
Y si too ello tuviere la contestación amañosa por parte de la xente que se supón esmolecío por caltener los pegollos d'esti vieyu país, tovía podría llevase arrecostines hasta ciertu puntu. Pero lo que fai empozar a ún nes tenebres más fondes ye'l camientu de que paez ser bien ñarru'l grupu de xente a la que realmente-yos preocupen estes cuestiones.
