Fierve estos díes el tema de la prohibición de los toros en Catalunya. El bombardéu mediáticu ye descomanáu y la xente na cai y nes tertulies trata del tema.
Llámame l'atención el númberu de xente que, de sópitu, se fixo taurino n'Asturies. Dalgunos toi por apostar que nun vieron una feria d'estes na vida. Tando nuna tierra como ye la nuestra onde esta actividá nun tien vezos afitaos y que siempre dexó bastante de llau'l tema, anque sí tien places de toros au celebrar corríes.
Detrás d'esti alderique hai dos cuestiones. La prohibición fíxose na comunidá catalana per aciu d'una votación parllametaria. Una votación democrática. Ganaron los contrarios a esi espectáculu y puntu. La otra cuestión ye'l xaréu montáu alrodiu del tema. Porque detrás de tou esti baturiciu ta lo que munchos consideren l'acosu y derribu d'un de los buques insignia del nacionalismu español: la "fiesta nacional".
Y ye dende esa perspectiva dende la que m'encaxa'l fervor taurín que a bien d'asturianos-yos entró de sutrucu estos díes. Catalunya ye una de les besties negres del nacionalismu español y l'aquello de les corríes de toros ye un tema en bandexa pa mete-yos dialécticamente como panzorru. Nun país tán políticamente españolizáu como'l nuestru nun ye nada difícil entós entrar a esi trapu.
De toles maneres, pienso que lo importante ye dir algamando ámbitos onde la bautizada "fiesta de los toros" vaya reculando. Un espectáculu sangrientu que yá refugaren asturianos ilustres como Xovellanos o Tiadoru Cuesta. Pero ún espectáculu que, apoyáu con fondos públicos, sigue potenciándose n'Asturies, magar seya deficitariu.
Tamién quiero recordar pa los más desmemoriaos que l'enemigu más gafu de la nuestra llingua y cultura -incluyida la potenciación de los toros nel nuestru suelu- nun ye'l nacionalismu catalán, sinón el nacionalismu uniformista y escluyente español. Nun se trata d'andar con mimetismos nin al rau de naide. Simplemente saber estremar del llau de los que debemos tar en casos tán concretos y puntuales como'l que nos ocupa.
