Soi un turista raru.

Nun voi descubrir la pólvora diciendo que'l branu ye la época más escoyida pa dir de folgueta aquellos que lo puedan facer, claro. Yo nesta época vuélvome per unos díes más caleyeru de lo habitual y conviértome nun turista raru.

De mano, soi turista raru porque dedícome a triar llugares d'esta tierra cuando ye de lo más corriente garrar el coche o l'avión y colar ayuri bien lloñe.

Pero la mio rareza mayor nun ye esa sinón otra. Los que dacuando escucáis per esti pergamín yá vos decatarís que me presten les coses de la nuestra historia y cultura. Ellí onde hai un escatafín d'elles tírome yo de calón.

Y esti vezu fixo qu'aniciare en min un pruyiciu por imaxinar coses ellí onde a lo meyor enxamás les hubiere. Y esplícome.

El casu ye que si me da por baxar a una playa a caminar cabo l'agua, cosa que me presta pola vida, miro allarribón pa un cantil que s'adientra na mar y pienso si antañu nun sedría'l sitiu onde s'allugaba un castru. Si miro pal sableru onde s'asoleya la xente pienso si arreblagando sieglos nel tiempu nun habría ellí asitiaes unes salines. Hasta si voi pal pedreru a ver cómo s'escuende dalguna sapa sorprendida, o cómo esguila pente l'ocle un bígaru de pates, pienso qu'al dar la vuelta a un regodón puedo llevar la sorpresa d'atopar un picu asturiense...

Y asina una vuelta y otra per cualquier requexu que tríe. Aquella cueva igual guarda nes coraes grabaos o pintures paleolítiques. Aquel mogote igual ye un túmulu qu'escuende un dolmen coles sos arbíes. Quiciabes aquelles muries son de dalgún castiellu escaecíu pel tiempu y l'alcordanza. Y asina toa una enfilandrada d'exemplos más que vos podría apurrir.

Supongo que too ello sedrá una matuxa propia de los xanos y que nun tendrá mayor importancia que la de dexar a la imaxinación qu'esnale y espansione al so gustu.


Y p'acabar, y por si diere la casualidá que dalgún de vosotros tuviere estes rareces de mio, voi cuntavos lo más gordo: ye'l nuestru país astur tán bayurosu en nicios y buelgues del pasáu que, a vegaes, ellí onde se posa l'andarina de la nuestra imaxinación descubriendo un restu de daqué siempre acaba ún colando colos rebusquinos de la dulda xurgando en butiellu...