Que dexa a ún como pa ponese a mexar y nun echar gota.
Que dexa la intelixencia esturniada como una pamesta al sol d'agostu.
Que te camuda'l cerebru nun queisu de bota.
Que cuando nortia un puertu p'abellugase fuxe d'él a escape.
Qu'anecia nos errores y testeria nel bilordiu, el llevantu y l'amarraza.
Que yá nun da nin risa, nin pena, nin nada. O, si acasu, noxu.
Que tira tanto del tetu de la paciencia que dexa les cañaes recudíes y seques.
Que nin ve nin quier ver, nin siente nin quier sentir, y cuando fala esbabaya darréu.
Que tien como finxu'l cielu nun llegar nunca nenyuri.
Que desprecia tolo que nun seya'l propiu ego, el propiu embeligru y la propia tribu.
Que nagua porque l'otru nun pruebe bocáu a costa de qu'un allampie de fame.
Y qu'empobina pacia la semeya d'arriba a la mandrecha, non pa rezar, non pa visitar, sinón pa utilizala como reposu eternu. Y amén.
