Hai un cantar que me respiga, pero non pol so llirismu. ¡Ca!. Failo pola tremenda carga ati-identitaria marutada d'asturianismu que remanez del so somantu, a poco que s'escarabique nél. Titúlase “Indios de la mesma tierra” y foi y ye bien cellebráu per ende.
Pero nél afáyase un mensaxe pa respigase. Lo que bramente remanez de tal cantar ye'l conceptu de que los asturianos somos la reserva espiritual d’un vieyu obrerismu del que, na España y na Europa de güei, malpenes queda un remexu. La nuestra identidá ye proletaria, non nacional. Y, en resultancia, la nación asturiana tien que se xuncir al xugu d’esi proletarismu abstractu quedando apostalgada siempre nun llugar secundariu.
Eso y non otra cosa surde de les coraes del canciu mencionáu. Ye un resume musicáu d'un pensamientu políticu mui claru que ta plasmándose con tola crudeza nestes dómines ente nós. Y ye l’himnu qu’anguaño gargolia la güestia tarrecible del bablegaiterismu retrógradu y preconstitucional en que cayó l’asturianismu políticu dende abenayá. El nuestru país milenariu, Les Asturies, son namás qu’una reserva proletaria. Esa ye la so identidá, la so vocación y el so únicu sentíu históricu. Lo demás, la identidá verdá asturiana qu’igüen el territoriu, la historia, la cultura material y inmaterial, y el bable, son elementos de segundu orde que tienen que se refugar si nun concasen col credu d’indíxenes proletarios de la so mesma tierra, que non la de tolos asturianos.
Nun-y tien que chocar entóncenes gota a naide que l’asturianismu políticu derivare pacia’l podemismu. Nun tien que-y paecer raro a naide que la reivindicación del bable cada vegada camine más al debalu y ensin norte. Porque hasta los qu’apocayá lu usaben entámenla anguaño a usar el castellano, o l’amestáu, o traducen hasta’l testu n’asturiano más cenciellu d’entender a la llingua castellana, como si l’idioma nuestru fuere un fósil ensin vida y, poro, ensin utilidá que vaiga más allá de lo folklórico-simbólico.
L’asturianismu políticu y tamién el llingüísticu tan secuestraos cuantayá por esos indios de la mesma tierra proletaria. Deformáu, sopelexáu y prostituyíu. Y, concretamente, la reivindicación llingüística, ta arcoxada por ellos. Organizaciones que, aparentemente, habríen de dirixir el so mensaxe y actos d’una manera tresversal, son en realidá apéndices bablegaiteriles. Nun ha cayenos embaxo qu’un de los mantres qu’esos grupos repiten enfotaos ye aquel que diz qu’Asturies o va ser d’izquierdes o nun va ser. Una afirmación que, a poco que se repare nella, respiga y aforfuga. Porque lo que nos tán diciendo ye que namás que tán dispuestos a defender esta nación dende’l sectarismu de so. Y si non ye asina, que-y dean pol sacu al país y alón.
En resumíes cuentes, lo cierto ye que’l camín que sestaferiaron dellos col aquello de ser indios de la mesma tierra y de que’l país va ser d’izquierdes o nun va ser, empobinó a lo qu’actualmente podemos ver y que rescampla: la negación de la identidá nacional asturiana, l’empicorotiamientu del podemismu dirixíu por coreanos asturfóbicos a la categoría de futuros xestores del esbarrumbe asturianu.
Pues que la espada xaciente de Pelayu, qu’encoplaba’l padre Galo, torne a combatir al nuestru llau y que la Santina de Cuadonga nos dea fuelgu nel llabor. Avecínense tiempos abegosos y tarrecibles. Esta vegada nun aporten los moros, vienen los indios del proletarismu decimonónicu colos cuchiellos afilaos ente los dientes.
