Tovía nun soi a entender por qué n'España y,
más en concreto, n'Asturies, nun hai, al día de güei, nenguna formación
política que tenga como símbolu o emblema una llámpara bien afitada a una roca.Porque la querencia al cargu qu'amuesa la castra política ente nós ye digna d'asombru. Abluca, plasma, alloria. Pa que dalgún cargu dexe'l so escañu tien que ser mui, pero que mui gordo y casi que permediar un milagru. Son como llámpares bípedes. Unes llamparones que nun hai arbía que les mueva del sitiu. Si lleguen a cayer na dómina de la edá de piedra, de xuro que nun diba haber picu asturiense que les soltare y la fame espurriríase per ende ente'l desesperáu clan.
Choca esto colo qu'asocede p'arriba de los Pirineos. Notros llugares, el dexar el puestu cuando peñera sobre la cabeza del políticu de turnu la dulda razonable o la imputación -y yá nun digo nada si permedia una sentencia xudicial condenatoria- por un supuestu casu neglixente o corruptu, la persona afeutada abandona'l so puestu hasta que se resuelva l'asuntu como midida d'hixene política y en paz. Pero equí, non. Rotundamente, non. Porque per estes tierres tenemos una especie endémica rabiosamente autóctona que ye'l "políticu gasterópodu" o "políticu-llámpara" que s'encloya de manera tala nel so asientu parllamentariu que movelu d'él ye un llabor dignu d'héroes.
Asina que'l casu ye qu'últimamente cuando voi a un chigrucu a comer una potina llámpares cada vegada ye más corriente que m'entre una especie de rocea acompañada de fuertes temblores. Garro entós les cáscares y míroles y remíroles, cíncoles cola cuyar una y otra vuelta y hasta col deu. Y compruebo hasta la repunancia, ante'l plasmu de los otros comensales que m'arrodien, que bramente toi comiendo un gasterópodu de roca y non a un diputáu d'una institución...
