El cultivu de les vides tuvo estendíu nel pasáu n'abondos llugares del territoriu asturianu. Mesmo la toponimia danos noticia d'ello con nomes como viña, viñas/es, viñuela, viñal, viñaleru... Tamién tenemos nel nuestru lésicu'l verbu viñar que significa anguaño prender y espoxigar. Figuren estos cultivos en documentos medievales de donaciones y tamién sobre les viñes recayía l'impuestu del quiñón a pagar a la ilesia o particulares. Nel sieglu XVIII cultivábense viñes en Les Regueres y nel XIX tenemos noticies d'esti cultivu na zona del Naranco. Una de les tradiciones afitaes nes sociedaes de festeyos a lo llargo del tiempu, y de la que yá tenemos noticia na fiesta d'aniciu medieval de La Balesquida, ye la del repartu ente los socios del bollu de pan y de la botella vinu.
Pero la plaga de filoxera qu'asoló les viñes europees en 1.895 desanició estes plantaciones en bona parte del nuestru territoriu y yá nun volvieron a espolletar, sacantes la parte más occidental del país onde pervivieron hasta l'actualidá.
Tocántenes a los recipientes pa tomalo tenemos ún tradicional que llegó hasta estes dómines nel suroccidente asturianu que ye'l cachu, un cacíu de madera onde pues beber sólu o apurriéndolu dientro d'un grupu bebedores (el santu d'esta entrada muestra ún). Hasta nun va tanto en chigres y tabiernes pedíense "pintes" y "caciples" que servíen nunos vasos asemeyaos a los de sidra, pero más curtios y con una señal nel cristal qu'indicaba hasta ú diba la pinta (aprosimao a lo que güe nos sirven al pidir un vinu) y la cacipla que yá yera una vasicada mayor. Tamién el típicu porru grande pa compartir o pequeñu y individual que tovía pue vese en bien de sitios. Pal trabayu y les fiestes llevábase (y llévense) les botes, que llegó a haber artesanos que les fabricaron na nuestra tierra.
Pero, arriendes de consumidores, tamién somos nesta dómina productores. Ye nesa zona suroccidental del país enantes mencionada onde s'alluga la nuestra producción vitícola, de tinto y blanco, y con variedaes de cepes autóctones y denominación d'orixe. Una producción que nos últimos años vien ameyorando en cantidá y calidá hasta llegar a consiguir premios internacionales pa los nuestros caldos. Unos vinos cada vez más conocíos ente nós y fuera de les nuestres llendes y que yá podemos atopar en dalgunes tiendes y supermercaos. Anque tamién ye cierto que tovía ye revesoso atopalos nes ufiertes de vinos de la nuestra hostelería.
Claro que, a lo meyor, de la mesma manera que tenemos bien afitáu'l sector sidreru a lo llargo del país, igual llega'l día en que s'esparda'l consumu del vinu de nuestro d'una manera más xeneralizada y podamos pidir cachos, pintes, caciples, porros y enllenar botes con él, arriendes de velu nes botelles qu'acompañen a los bollos (que si son d'escanda estupendo) qu'apurren les sociedaes de festeyos. ¿Pura ficción?. Pues igual non. Lo que si sedría, de xuro, ye bien prestoso y un claru niciu de qu'empobinamos pel camín de potenciá lo nuestro.
