El ministru Montoro amenaza con intervenir la nuestra autonomía. Non por razones de déficit, qu'hai abondes más autonomíes enantes pa la intervención. Por razones polítiques. Busquen nel gobiernu central una cobaya pa ensayar mete-y mano al estáu autonómicu y consideren que los más boborolos y que-yos lo vamos poner a güevu somos los asturianos. Normal.
Normal porque ante un anunciu de claru agraviu hacia nós podría suponese que l'espollete de reacciones escontra d'él diba ser bultable. Pero nel momentu qu'escribo estes llinies tovía non y barrunto que nos prósimos díes nun va camudar muncho la cosa (oxalá m'equivoque). Nada d'eso. Unes declaraciones contundentes por parte'l conseyeru correspondiente del gobiernu en funciones. Declaraciónes de refugu del cabezaleru n'Asturies d'IX y alón. El silenciu. El vacíu. El desdexamientu. L'abulia. L'encoyimientu de costazos.
Entrugábase'l Padre Galo nel poema "Rigu Esva" ú taben los sos asturianos y les sos Asturies. Nun sé ú taríen per aquelles dómines, pero sí sé ónde tán anguaño: nenyures. O, si se quier, a niales, n'ayén, fuera bolos escandalosamente. Realmente y, ensin pecar nel tramendismu, camiento que podemos plantegamos con tola seriedá si bramente queden asturianos, nel sen d'identidá consciente o política del términu, o si lo qu'hai anguaño nesta tierra son castellanos del norte o poco más. Porque talo lo paez.
Amenácennos con intervenir la nuestra autonomía dexándonos nel ridículu más espantosu (hasta la prensa acullá de les fronteres españoles se fai ecu del asuntu) y quedámonos papiadinos y amomiaos. Y cuando s'afreya la dignidá de toa una comunidá lo esperable ye una reacción darréu y contundente. Claro qu'eso val pa otros sitios porque n'Asturies yá se ve lo qu'hai.
Tocaos y fundíos. Eso ye lo que somos como pueblu. Un montón de chatarra ferruñoso baxo la mar. Un llugar onde'l más tontu faise ricu vendiendo gafes de madera y onde cualquier fuerza política pue esperimentar les sos lloriaes porque persabe que nun hai nel mundu una cobaya meyor.
